Santiago de Compostella?

Velen stellen mij de vraag en misschien zichzelf ook wel eens, waarom naar Santiago? Het antwoord moet ik ze helaas schuldig blijven doordat ik zelf het antwoord niet weet. Komt het doordat je een boek leest of er iets over hebt gehoord, het kwam bij mij binnen, het hoe en waarom het blijft tot op heden nog steeds een mysterie. Het idee was er ineens en het laat je niet los. Nadat ik door een “TIA” in de huidige situatie terecht kwam en tijdens de dagen die ik in het ziekenhuis doorbracht voor onderzoek, controle en om te herstellen, kwam bij mij de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella weer in mijn gedachten terug. De wens om ooit een echte lange wandeltocht te maken kwam vreemd genoeg weer in beeld. Vele jaren hiervoor was de gedachte om een lange wandeltocht te maken, van zuid Zweden naar de Poolcirkel, al eens voor het voetlicht geweest. Doch het gezinnetje had toen alle aandacht nodig, het bleef bij denken en niet het uitvoeren ervan. Tijdens de dagen dat ik in het ziekenhuis verbleef sprak ik hierover en tijdens een van die dagen werd besloten, mocht het zo zijn dat ik het ziekenhuis zonder schade (hetzij met minimale) zou verlaten dan wilde ik graag deze wandeltocht gaan doen. Waarbij de wens werd uitgesproken dit te gaan doen op enig moment na mijn 65ste verjaardag als afsluiting van een werkzaam leven en gelijktijdig schoonschip maken bij jezelf, van al de negatieve en positieve belevingen die je in al die jaren had verzameld.

Het maken van een lange wandeltocht was al eens ter sprake geweest na de start van de Nijmeegse Vierdaagse in 2005, die ik helaas vroegtijdig moest verlaten door een blessure. Maar aandacht daarvoor en daaraan werd er toen niet gegeven, je wilde graag herstellen om verder te gaan met je werk en met het wandelen. Het wandelen was voor mij een uitlaatklep geworden voor de spanning die je oploopt tijdens je werk en uit de voorbije levensjaren. Ontspanning door inspanning had op mij een positieve uitwerking. En nu na al de keren dat ik de 4Daagse had gelopen, nu 14 keer, ging ik van de gedachte uit nu je het nog kan, doe het dan.

Nu is het zo dat je vele gedachten aan het papier kan toevertrouwen evenals veel andere dingen. Zo ook de vraag “Waarom Santiago?”. Daar ikzelf niet een van die personen ben die heel spontaan iets doet, alles moet zijn beredeneerd door mij, stelde ik mij deze vraag vele keren. Is het haalbaar, wat voor zekerheid is er dat je je doel bereikt, kan men wel zonder mij en zoveel andere vragen kwamen bij mij op. Door dit denken begon de hoofdpijn weer op te komen evenals de onrust en een neerslachtig gevoel. Dezelfde onrust en pijn die mij in het ziekenhuis deden belanden destijds. Hoe kwam je erbij en met wat voor gedachte liep je in je hoofd, toen je je vrouw en kinderen vertelde dat je dit wilde gaan doen, een wandeltocht naar Santiago? Hierop had ik geen antwoord of enige beredenering, ik vond het niet vreemd. Het antwoord hierop werd mij later duidelijk gemaakt door mensen die mij hielpen iets meer inzicht te krijgen in mijn eigen gedrag en leven. Je hebt jaren gewerkt, je plicht gedaan en je aan afspraken gehouden die je overeen kwam omdat dat nu eenmaal je karakter is. Plicht voor ……. en nu was je opgebrand, een normale terugkeer op een werkplek was moeilijk geworden, je was niet meer voor 100% gezond. En je werkgever had aangegeven dat alleen een terugkeer mogelijk was als je weer 100% gezond zou zijn, een uitspraak die je tegen de borst stuitte. Dit kreeg een vreemd gevolg, maar wat nu? Nu na al die maanden ga ik voor iets anders, iets geheel anders en zonder enige verplichting. Het verwezenlijken van mijn droom.

Zoals ik op veel blogs en reisverslagen las en tegenkwam waren het woorden en zinnen zoals: waarom moet alles zeker zijn, kan ik dit wel, loslaten en vergeten, opnieuw mens worden en wat doet het met me. Dit laatste intrigeerde me, wat doet het met me, wordt ik dan weer de vrolijke en spontane vent, durfal en de avonturier van vroeger? Ik was in al die jaren niet meer mezelf  geweest, ik was erg ongeduldig geworden tot het onaangename toe, achterdochtig, negatief, cynisch, zeurderig een “pietje precies”. Iets waar ikzelf en mijn omgeving last van hadden. Misschien kan deze tocht naar Santiago mij leren beter om te gaan met deze persoonlijke problematiek en gun ik mij de tijd om na te denken en om hieraan iets te kunnen veranderen. Ook mijn gevoel en liefde voor de natuur, die zoveel moois te bieden heeft, daar zou ik wel eens meer van willen genieten. Straks ook de ontmoetingen met de pelgrims onderweg, misschien kan ik dan mijn (ongezonde) wantrouwen in mensen laten varen. Door de tijd te nemen voor een diepere belangstelling in de persoon dan alleen maar het oppervlakkige, het gehaaste. Nu wil ik eens op een andere manier elke minuut benutten, door te leren genieten van wat er is. Zoals al vaak tegen me werd gezegd -leer los te laten- is dit misschien een manier oude gewoonten achter je te laten. Nu zeg ik tegen mezelf wees eens eerlijk, elk mens is toch waardevol en uniek , leer opnieuw te genieten van wat je ziet en beleefd. Je draagt nu een zware rugzak met veel geestelijke bagage als extra op je schouders één die naar alle waarschijnlijkheid zwaarder weegt dan je echte rugzak, misschien kom je aan het einde van deze reis, wijzer en met minder bagage terug. Ik hoop dat ik van de eerste soort bagage veel kan achterlaten onderweg, waardoor ik iets meer lichtvoetig in de wereld kom te staan. Hopelijk rijker aan ervaring en als mens.