De eerste week.

Na een vreemd begin van deze week, geheel los van aardse geneugten(?) een dag zonder electriciteit naar bleek, begon ik aan deze Camino del Norte niet beseffende dat deze pittiger en beduidend zwaarder was dan ik geloofde. Ik heb dit geweten en gevoeld.

De eerste dagen waren het vele steile hellingen en evenzo soms gladde dalingen, vooral in de ochtend uren door de bossen. Ook het zonnetje scheen meer en feller dan verwacht wat ik heb bemerkt, denkende ik hoef niets mee te nemen voor felle zon, toch maar een kleintje zonnebrand meegenomen toen ik aan het inpakken was. Was deze keer dankbaar dat ik had gedaan.

De eerste etappe heb ik deels al beschreven, maar vergat naar alle waarschijnlijkheid de vergissingen die maakte, niet opletten met de nodige gevolgen vele extra meters heen en terug die je liep.

Kerkje in El Pito – …..? de Jezus-
Het ***Hotel

Daags daarna naar Soto de Luiña met een gezellige ontmoeting met mede Pelgrims, een zware trip met voor mij vele moeilijke en pijnlijke momenten. Rugzak voelde niet goed, dus lengte aanpassen en opnieuw inpakken. ’s Morgens op pad maar na een uurtje teruggekeerd, de stijging en daling waren voor mij te veel  van het goede, kreeg last van hartkloppingen met stevige kortademigheid. Koos voor een taxi naar Cadavedo, maar dat pakte anders uit, er was niets dan alleen particuliere huur appartementen, goed voor koppels en vriendengroepen. Uiteindelijk besloten door te lopen zolang mijn voeten mij wilde dragen. Ik eindigde op het enige terras wat je onderweg tegenkomt bij het Hotel Canero, daar bleek ook een Albergue te zijn, dus werd er hier gestopt en een plekje zoeken in de slaapzaal. Daarna op het terras een ongelukkige Nederlandse mede Pelgrim ontmoet die kampte met een peesschede ontsteking, waarvan ik weet hoe dat voelt had dit zelf al eens opgelopen tijdens een 4Daagse, ’s avond gezellig samen met hem en zijn Ierse wandelmaat genoten van het pelgrims menu met de nodige glazen wijn onder hun motto “No Vino no Camino”

Daarna slapen en vroeg weer op, de eerste stapten weer op rond 6 uur, maar eerst een desayuno, Spaans ontbijt. Na dit ontbijtje weer op pad en meteen als  eerste twee stevige beklimmingen tot op een onzalige hoogte. Waarna je uitkomt op het topje waar de snelweg loopt. Met daarnaast nog een deel van de golvende oude weg die er waarschijnlijk lag tijdens de aanleg.

Dit  was een lang stuk, daarna via een brug oversteken een veld pad met stukken bos en dan langs diverse dorpen richting Luarca

Dit soort snelle lopers liepen er overal op de zonnige stukken

Geen erg hebbende van de datum, 1 mei, wat in Spanje een totaal vrije dag is, dus géén winkels open om te provianderen. Wat behoorlijk spijtig is, het water is goed geen chloor smaak maar ik heb er een keel van schuurpapier aan overgehouden. Dus bij opening mineraal water aankopen in de hoop dat het beter gaat heb nu een stem die niet klinkt

Luarca, eerste aanzicht.

Jammer de winkels gingen de volgende morgen niet eerder open dan 9:00 uur en daar op wachten leek me geen goed idee. Daar de éérste stappen van de start, zoals ik gisteren verkende veel energie zouden gaan kosten. Ook helaas de nacht verliep onrustig, slecht geslapen met als gevolg kracht verlies wat mij stevig op brak, bereikte uiteindelijk Villapedre waar ik verkoos om een taxi te nemen naar  A Caridá. Kostbaar maar tijdens de rit zag ik regelmatig  mede Pelgrims stukken langs de hoofdwegen lopen, achteraf gezien toch een veilig besluit. De éérste wandeldagen zijn weer gedaan hetzij met horten en stoten. Maar er zijn nog de nodigde kilometers af te leggen, nu in de herberg klein slaapje doen en straks een menu Peregrino scoren en morgen vermoedelijk in 2 etappe delen naar Ribadeo.

Kom je zoal tegen onderweg
Zo ga je Luarca weer uit.
En nu verder

Op de laatste wandeldag van deze week de etappe La Caridá – Ribadeo en als het lukt het alternatieve pad, Camino de La Costa . Zijn wat kilometertjes meer maar met indrukwekkende beelden.

Stil en verlaten
Moeilijk te beschrijven

Daar komen alle elementen tesamen die het zo indrukwekkend maken op deze route. Mijn uiteindelijke doel van vandaag ligt enkele kilometers verderop Tapia de Casariego, daar zou een herberg zijn. Maar deze is definitief gesloten en nu zaterdag geen Tourist Office open, via Google een goede overnachting gevonden in een budget hotel als afsluiting van deze week, straks lekker douchen slapen en later ergens een hapje eten als het lukt, het seizoen moet nog beginnen.

2 gedachten over “De eerste week.

  1. De nodige ups en downs lees ik, letterlijk en figuurlijk. Maar na de 1e week zal je lichaam meer gewend raken aan de inspanning. En als ik mij goed herinner, mag er na Ribadeo nog wel omhoog en omlaag gewandeld worden, maar niet zo heftig als langs de kust.
    Mooi foto’s, er valt toch veel te genieten onderweg, dus de inspanning wordt wel beloond. In Vilela zit een mooie herberg met restaurant, verder valt er weinig te beleven. Veel plezier nog René!

  2. Gelukkig ben je nog steeds onderweg. Blijf voorzichtig en rustig aan doen. Elke stap die je zet is er eentje……buen Camino!!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *