1 september

en nu naar links

Vandaag start ik met een onrustig gevoel het laatste deeltje van deze camino, Fisterra->Muxia. Het is buiten zwoel en heiig maar desondanks een lekkere temperatuur om te wandelen. Daar ik de afgelopen nacht een paar keer wakker was geworden van terugkerende mede pelgrims die hun einde van hun Camino hebben gevierd, het grotendeel was jong en Engelstalig, besloot ik nu ik toch al wakker was omstreeks 06:30 te vertrekken. Eerst nog even een klein ontbijtje in de Cafetaria tegenover de gemeentelijke herberg. Een stevig ontbijt deze keer, gebakken eieren met spek. Hierna weer een deel van de stadsroute terug lopende om bij de splitsing te komen naar Muxia.

een laatste blik op de baai

Hierna leid een kronkelende weg je weg van Fisterra en langzaam stijg je weer van zee niveau naar het ongeveer 60 meter hoger liggende San Salvador om daarna richting Escaselas te lopen.

In Escaselas even een kleine rust op een kleine parkeerplaats langs de caraterra, hierna heb je de keuze om via de kustroute of via de oorspronkelijke route door het bos naar Lires te lopen. Hier koos ik voor de bos route deze gaat licht stijgend en slingerend omhoog loopt door rustieke dorpjes en evenzo fraaie plekken met een soms betoverend uitzicht naar de oceaan

fraaie doorkijkjes

Aangekomen in Padris wordt ik verrast door een haast gelijke situatie zoals ik die had meegemaakt op weg naar Astorga in 2013. Een alternatieve David, alleen dit was een oude pelgrim die bezig was om een kleinschalige herberg op te bouwen en was druk bezig. Hier werd ik uitgenodigd voor een kop koffie met cake. Ik had geen haast dus een kleine rust die ruim een half uur duurde, bleek later. Waarbij het nodige werd afgekletst soms met het gebruik van handen en voeten

Via diverse kleine dalingen en stijgingen kwam je langs diverse kleine boerderijtjes, een houtzagerij en weitjes met schapen en hun hoeders, veelal jonge kinderen die de kudde in de gaten hielden vanaf een stenen muurtje, met hun studieboek in de hand.

de alom bekende horeiros

Nadat je in Lires aankomt resten er nog slechts 16 km om Muxia te bereiken, je kunt hier kiezen uit diverse pensions en hostals om te overnachten en dit laatste deel in tweeën te volbrengen. Ik besloot door te lopen en de laatste kilometers te gaan afleggen naar Muxia. Onderweg wordt het stiller en stiller, hier lopen nog maar weinigen, langs diverse asfaltwegen loop je verder totdat je een afslag krijgt naar links een zand- rotspad wat je langzaam maar zeker stevig omhoog leidt naar een kale rots met een zendmast. Daarna gaat het pad omlaag over een zeer ongelijk pad van brede rotsblokken, gezien de regen en de vallende bladeren van de bomen is het er glibberig.

dorpje Xurarantes

Het pad daalt en de temperatuur stijgt, ik maak een misstap en glij uit in de richting van de rand en kan mijzelf opvangen en stoppen met mijn wandelstokken, dat was schrikken. Onder mij ligt enkele tientallen meters een klein dal, er rust een engeltje op mijn schouders. Alleen mijn rechterschouder is pijnlijk van opvangen van de schuiver. Dan weer verder en iets langzamer dalen naar een klein dorpje aan de voet van de berg met een onuitspreekbare naam Xurarantes waar ik even op adem kom en wat eet. Dan gaan de laatste kilometers een aanvang nemen in de richting van Muxia.

afknapper

Hier gaat de weg enigszins steil naar beneden richting de caraterra die naar Muxia leidt links van de weg zie een prachtig zandstrand -stil en verlaten- maar op de achtergrond tegen de heuvel een nu nog grijze betonmassa van een vermoedelijk te bouwen vakantie resort. Een afknapper. Nog enkele kilometers en het eind van de camino is daar, Muxia en het kerkje van – Virxe da Barca – wat ik morgen ga proberen te bezoeken. Nu eerst een slaapplaats opzoeken, geen herberg deze keer. Ik blijf nog twee dagen om alles de revue te laten passeren en wat het met me heeft gedaan.