22 September 2024
Nu enkele weken na de abrupte terugkeer van mijn zo graag gewenste Camino wandeltocht, is het mij duidelijk geworden dat ik te veel wilde en te snel. Het trachten te verwerken van het overlijden van mijn (ex-)vrouw, met daarbij de gedachte het loslaten van een stukje verleden, door een meerdaagse wandeltocht te gaan lopen. Waar je dan tijdens die wandeldagen daarvan afstand zou kunnen nemen en doen, van een stukje tijd waarin ik mij vasthield aan de waarde en normen die je had meegekregen uit je jeugd en uit de tijden daarna. Met de gedachte dat dit mogelijk zou kunnen zijn met in je achterhoofd de al eerder opgedane ervaringen.
Niets bleek minder waar, het overlijden en heengaan van mijn vrouw en moeder van ons beider zonen heeft toch een duidelijke stempel en herinneringen achtergelaten. De periode van mantelzorg en andere privé aangelegenheden zijn niet met een pennenstreek of met het loslaten middels een andere wijze van het gebeuren, plotsklaps verdwenen. Dit heeft meer tijd nodig. De reis van het leven en de tocht die ik zo graag had willen volbrengen heeft meer voeten in deze aarde.
Het begon met de treinreis naar Hendaye op zaterdag 17 augustus 2024, welke begon met een ogenschijnlijke lichte vertraging maar uiteindelijk eindigde met een flinke vertraging van een uur. Waarna ik met enige aarzeling op zoek ging naar een slaapplaats in Henday, wat helaas niet lukte, en uiteindelijk eindigde in de Jacobi Herberg in Irun. Waar je hartelijk werd ontvangen op een laat tijdstip en ik helaas een enigszins korte onrustige nacht doorbracht. Na deze onrustige nacht werd een ieder om 06:30 uur gewekt, wakker worden, opfrissen met daarna een gereed staand ontbijt. Jammer genoeg was nog een dagje blijven om te acclimatiseren er niet mogelijk. Wat dus inhield inpakken en een laatste controle of er niets was achtergebleven.
Om daarna te beginnen aan de eerste wandeldag, waarbij ik de richting wist en de eerste stappen deed zoals te lezen was in het boekje. Maar de aanwijzingen miste die mij de juiste weg zouden wijzen. Slechts een enkele markering met de bekende pijl en kleur om buiten Irun te geraken, maar dan na de brug een opgebroken pad en nieuwbouw maar ontbrekende “fletcha’s” die hier zouden moeten zijn waardoor ik het spoor bijster raakte en uiteindelijk in Hondariba terecht kwam waar ik door een Spanjaard werd gewezen op de alternatieve route, toen ik tot de ontdekking was gekomen dat ik me had verlopen. Via omwegen en wat hulp bereikte ik Pasai Donibane vermoeid en nat van de miezerregen. Waarna ik met het bootje de oversteek maakte en na een kleine rust op een terras aan de haven aan het tweede deel van deze de tocht begon. Het werd een stevige en zware beproeving, om boven te komen bij de vuurtoren en het plateau
wat ik bereikte via de vele soms ongelijke en gladde traptreden en glibberige rots paden om dan via enkele asfaltwegen weer richting San Sebastian te lopen.
Waar mijn knieën het moeilijk mee hadden dit te verwerken en waardoor ik soms de rots paden schoorvoetend en onrustig beliep.
Hetgeen me na enkele dagen erg veel last en pijn bezorgde in mijn onderrug en rechterheup als ook de hoge luchtvochtigheid en de klamme warmte tijdens deze eerste wandeldag, die mij dan ook naar later bleek die week de das hebben omgedaan. Waardoor ik de dag na de hervatting van mijn rustdag, even voor het bereiken van Portugalete diende op te geven.
Waarna ik teleurgesteld terugkeerde naar Bilbao, helaas na verwoede pogingen om nog een nachtje daar te kunnen blijven staakte ik de pogingen en probeerde een reis terug naar Nederland te regelen. Via omwegen en ongemak was ik een week na vertrek alweer terug. De daarop volgende dagen probeerde ik mijn teleurstelling te verwerken wat niet lukte door lichamelijk ongemak, ademnood en stevige hoestbuien. Na een bezoekje aan de huisarts, die als diagnose concludeerde een stevige luchtweginfectie die ik vermoedelijk op de eerste wandeldag al had opgelopen, ben astma patiënt, waarvoor ik een stevige antibiotica kuur kreeg als ook een verwijzing voor fysiotherapie voor de onderrug en heup blessure. Als eind van deze overpeinzing kan ik slechts concluderen dat ik te snel wilde vergeten en probeerde de nare dingen uit mijn gedachten te verbannen. Door over te gaan naar de dingen van de dag om nieuwe ervaringen en herinneringen op te doen, om verder te gaan met je leven.
Ook het door mij gekozen moment was niet de juiste keuze, de zomer periode, ook Spanjaarden hebben vakantie met daardoor vele gesloten gelegenheden en voor mij als astma patiënt de sterke temperatuur wisselingen warmte gedurende de dag en nachtelijke koude alsmede de onverwachte nattigheid. Een ander seizoen, vroeger of later zou beter zijn geweest als ook mijn persoonlijke conditie. Nu is het goed nadenken wanneer ik deze wandeltocht ga vervolgen, die ik erg graag wil afronden, want ook mijn leeftijd speelt een rol en uitglijders zijn funest zoals ik nu aan den lijve heb moeten ondervinden.