Nadat ik samen met de anderen die ik had ontmoet op zondag 28 april de tocht naar Logroño begon moest ik al snel afhaken, het tempo lag me iets te hoog. Ook al was de de afstand volgens de Spaanse begrippen vlak. De temperatuur was ook niet je van het, slechts 6 graden, en dat was voor hen ook behoorlijk fris zij waren hoger gewend. En dat lieten ze mopperend dan ook wel weten. De tocht naar Logroño was een stille wandeling weinig afwisseling en zodra je het stedelijk gebied naderde wordt het drukker met mountainbikers en wandelaars en dan bedoel ik de Spanjaarden zelf want die gaan er dan op uit in het weekend. De aankomst in Logroño was kil en koud het miezerde licht. Het was even zoeken naar een pension.Maar onderweg kwam ik Ad tegen, een Nederlandse pelgrim die samen met z´n vrouw de tocht nog eens wilde maken maar dan te voet. Helaas had José op de dag van Roncescalles naar Zubiri een lelijke uitglijder gemaakt waarop ze per bus naar Pamplona waren vertrokken in de hoop een beter bericht te ontvangen. Ze hebben het nog een paar dagen geprobeerd maar helaas, morgen eindigt voor hen de Camino.
Maar Ad gaf me een adres van een pension en ik er maar op af, bleek een eenvoudig pension te zijn, maar ik was tevreden.

Ingang aan de Calle de Sagasta

Afbeelding 27 van 28

Ingang aan de Calle de Sagasta

Daags daarna de “toerist” gespeeld. Maar het ritme van de Camino had me al te pakken, je word vroeg wakker en slapen gaat dan niet meer, op je gemak douchen en aankleden en pluk de dag. Nou ja wat je van een grauwe dag kunt maken. Dat wil zeggen een bezoekje aan de Kathedraal en andere dingetjes gedaan waaronder wat extra thermo kleding aangeschaft want het bleef koud. Later een kop koffie en een terrasje genomen, nou ja binnen in een bar, bijzonderheden opschrijven in je boekje en een stukje schrijven voor dit blog. Na een rustige laatste rust in het pension, op Koninginnedag opnieuw gestart met wandelen met als eindplaats voor deze dag Najéra. Dit werd een pijnlijke dag, net buiten Logroño begon mijn linker kuit op te spelen en dat eindigde in een behoorlijke kramp met pijnen en de tegenslag hield niet op. Met als grote tegenvaller begon het ook nog eens flink te regenen. Het was een tocht door een vochtig, groen maar o zo wonderlijk landschap. Maar de pijn die heftiger wordt, slik ik weg met enkele paracetamol tabletten want opgeven en stoppen na een dag rust, dat was ik echt niet van plan. Onderweg in Ventosa zie ik op het televisiescherm van een plaatselijke bar, Bea (geluidloos haar troonsafstand bekend maken) met naast haar Willem Alexander, evenals de beelden van zijn drie dochters en Beatrix op weg naar de Nieuwe Kerk. Maar stilzitten en blijven kijken is geen optie dus verder naar Najéra.

Bij aankomst in Najéra wijst een Italiaanse pelgrim mij de weg naar de Alberque Municipal, dit was een tegenvaller van jewelste. Maar je kon er slapen, douchen (helaas met koud water). Terwijl ik mijn slaapzak uitrol hoor ik mijn naam Eugénio, aan de stem hoor ik dat dit de Columbiaanse is die ik in Lorca ook al had gezien en gesproken. Ze bleek samen met haar Franse vriendin enige bedden verder te liggen.
Aan het eind van de dag gaan we samen naar een restaurant om een pelgrims menu te verorberen. Na afloop nog even een brood (Pan) en beleg scoren want morgen is het 1 mei dus een ieder is vrij.

Een zijstraat als je Najera verlaat

Afbeelding 1 van 19

Een zijstraat als je Najera verlaat

Nadat we nog enige andere aankopen hadden gedaan was het slapen geblazen, in een haast 98% volle slaapzaal. Één open raam en er sliepen hier ongeveer 80 pelgrims, dus je snapt het wel, je wordt regelmatig wakker van het gesnurk en dan die lucht die er hangt . Maar ja een pelgrim weet waar hij mee bezig is en wat hem te wachten staat, dus niet klagen, morgen gaat het richting Santiago de La Calzada naar de Kathedraal met de bekende Witte kip en de Haan. Maar dan met een zekerheid, dat waar ik en de anderen dan zullen lopen er weer van echte frisse lucht genoten kan worden.