De route vanaf San Juan de Ortega was er weer een van dalen en stijgen, dat merkte je onmiddellijk bij het verlaten van het klooster complex waar ik de nacht had doorgebracht. Nadat je enige honderden meters had gelopen ging het asfalt pad over in een bospad dat heel gemeen stijgend was en daarna weer sterk daalde. Ongemerkt was je bezig met een stijging naar 1081 meter. Bijna boven aangekomen keek je in het dal naar Atapuerqa, de vindplaats van de eerste homosapiëns(?). Hierna ging het weer een stukje de hoogte in. Tijdens de klim naar boven werd je verrast door een schaapskudde die zich makkelijker over het rotspad bewoog dan dat je zelf deed. Toen je boven aangekomen was, was ik enigszins uitgeput. Maar over de vlakte zag je Burgos al liggen in het dal.
Nee, dit is nog geen Cruz de Ferro
Hierna begon aan je aan een afdaling waarbij je kniegewrichten het aardig te verduren kregen. Daar het weekend was, is het op zaterdag in Spanje altijd een drukke dag.Dat was te merken aan de vele trouwpartijen die er waren er op dat moment in de Kathedraal (naar werd gezegd 27 deze dag). Om bij de gemeentelijke herberg te komen moest ik eerst 2 uur wandelen door de oude binnen stad van Burgos heen. In deze herberg had je voor € 5,– een prima slaapplaats op een ruime slaapzaal op de 6e verdieping met een uitzicht over de stad en de Kathedraal op nog geen 50 meter vanaf de ingang. Na een rustige nacht de ochtend door gebracht in Burgos samen met Mirjam een Nederlandse docente uit de regio Den Haag, die hier afscheid nam van de Camino. Haar vakantie dagen waren ten einde iets wat haar speet. In de kleine gesprekjes tijdens de kopjes koffie en de bezichtigingen werd mij een en ander duidelijk (gemaakt). Een nieuwe les van deze Camino, IK loop de Camino dus IK ben de hoofdpersoon en dat was iets raars om dat te mogen vernemen en te begrijpen. Want je was niet gewend om jezelf op de voorgrond te plaatsen.
‘s Middags ging het weer verder en besloot het enigszins rustiger aan te doen (ik heb geen haast) door vandaag niet verder te lopen dan Rabé de Calzada, een klein plaatsje op 3 uur loopafstand net even buiten Burgos. Waar ik terecht kwam in een klein gezellig privé herberg waar we met zijn allen, 16 personen, de maaltijd kregen opgediend door de herbergmoeder. Een fantastische beleving op zich maar ook de aanwezigheid van het Amerikaanse gezin had er een positief effect. Moeder (79) met 5 kinderen, zij was net klaar met haar laatste chemokuur en radiotherapie ter bestrijding van haar kanker tumoren en zij wilde met haar kinderen opnieuw de Camino lopen, dit moest haar 8ste keer worden. Dit gaf een gevoel van respect en zorgzaamheid door alle aanwezige pelgrims, mij zelf incluis.
Daags daarna op weg naar Hontannas, dit werd een rustige wandeling met alvast een voorproefje hoe het op de meseta zou kunnen zijn, vlak en recht toe recht aan (nou ja vlak!). Deze dag maar 2x gepauzeerd. In Hontannas kwam ik ook Willemijn weer tegen, zij was vandaag aan haar tweede etappe begonnen, ze wilde graag de Camino lopen maar wist eigenlijk niet waarom. Zij was j.l. zaterdag samen met haar man met de auto in Burgos aangekomen en zij zou dan alleen verder wandelen naar Santiago de Compostella.Tijdens een kleine rondwandeling door het dorp heb ik met haar een prettig gesprek gehad over de Camino en wat het allemaal met je zou kunnen doen, want een ieder loopt er met zijn eigen gedachten, problemen en gevoelens. Waarna zij zei, je hebt me een goede hint gegeven wat een reden zou kunnen zijn en het waarom. Waarna ik afscheid van haar nam om in mijn eigen herberg het pelgrims menu te gaan eten. Aan tafel kwam ik het Australische echtpaar weer tegen van enige dagen geleden voor Burgos, beiden oud militair die voor de tweede keer een deel gingen doen van de Camino en deze keer direct naar Santiago zonder omwegen. Gedurende de nacht bleek ik weer een verkeerd plekje te hebben gekozen om te gaan liggen, want moest er iemand uit om het toilet te bezoeken dan kreeg ik het licht van de opengaande deur vol in het gezicht en dan slaap je niet meer zo lekker in als je eenmaal wakker geweest bent en ook de verlichting van de nooduitgang/noodverlichting (zie je overdag niet) scheen deels op mijn bedje.
Vandaag 7 mei kreeg ik de eerste keer een verrassing te verwerken, “Perdon señor, Completo”. Nadat je ’s morgens was vertrokken ging heel vlotjes, vlak met weinig(!) klimwerk, door de ruïne van het oude convent in San Anton ging het richting Castrojeriz. Waarna je een stevige klim kreeg voorgeschoteld over 1050 meter met het bordje stijging 12% dat was even slikken en soms even extra stoppen om adem te halen en mijn hartslag tot een normaal ritme terug te brengen. Eenmaal boven was het een prachtig gezicht van een landschap, vlak, licht glooiend en groen in diverse tinten. Dit stukje duurde een kilometer of 4 waarna een steile afdaling volgde van 18% over een lengte van slechts 300 meter. Dus opnieuw een aanslag op de knieën maar je raakt er aan gewend. Eenmaal aangekomen in Boadilla del Camino bleek de gemeente herberg zich op een plek te bevinden die ik niet al te fris vond, zodat ik uitweek naar een andere herberg (zoals velen al hadden gedaan). Aangekomen bleek het er dus vol te zijn, er werd je een aanbod gedaan -slaapplaatsje op een matrasje in de recreatie ruimte of… nog 2 uurtje verder wandelen in de miezelregen- ik besloot het aanbod te accepteren.
Ochtend in Rabé de las Calzadas
Dit deed ik niet alleen maar ook nog 8 anderen zodat het uiteindelijk echt completo was. Maar ja een pelgrim wil graag slapen, zich douchen, een hapje eten en zich uitrusten voor de volgende dag. Ook deze slaapplekjes hebben hun charme dus als je wilt slapen ben je niet al te kieskeurig.
Lieve Rene. Wat me het meeste raakte in bovenstaand stuk is dat je het magische woord hebt ontdekt: IK!!!!!!!!!!!!!!!!! Want daar draait het om…………..Proficiat!!!!!!!!!!
Dikke kus @nnelies