Het weerbeeld van deze ochtend was vochtig en toch ook weer niet, het miezerde enigszins maar de temperatuur was uiterst laag. Dus werd de ingepakte fleece trui weer uit de rugzak gehaald, want met alleen een shirtje en jack was het behoorlijk fris. Nadat ik Boadilla del Caminio had verlaten, begint een verdere wandeling over de “vlakke” meseta, je begint dan al aardig te zien dat het groener wordt. Lopende langs het jaagpad van het kanaal -Canal de Castilla- met zijn irrigatiesluizen. Hier steek ik in Fromista de sluizen over en ga via het centrum van het stadje, na een bezoekje aan de historische kerk, richting Carrión de los Condes. Het pad wat je bewandeld is er een van steenslag, breed en lang. Gelukkig is het enigszins bewolkt, ik moet er niet aan denken als de zon hier echt schijnt. Het pad is niet voorzien van veel bomen dus je zou weinig schaduw van een boom kunnen hebben, wat het lopen op een zonnige dag tot een verschrikking maakt. Aan het eind van de middag begint er een waterig zonnetje te schijnen waardoor het een iets prettigere wandeling wordt. Maar eerst nog een stukje over het steenslag pad langs de carretera voordat je kan oversteken om het einddoel van deze dag te bereiken Carrión de los Condos. Bij aankomst wordt je door de bewoners al geattendeerd waar je het beste naar toe kunt en werd ik op het spoor gezet naar de herberg Espiritu Santo. Een klooster en herberg gemeenschap wat door nonnen wordt geleid, het was een zeer prettige herberg. Je sliep op een éénpersoonsbed met niemand boven je en slechts met 12 mensen op de slaapzaal, in plaats van stapelbedden en veel “snurkers”.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Iets wat de nacht zeer aangenaam maakte ik sliep er dan ook als een “onschuldige”. Bij aankomst zag ik ook het Zwitserse echtpaar, Rosemarie en Röbbi weer, hen had ik al sinds enige dagen niet meer gezien na onze laatste ontmoeting in San Juan d’Ortega. ’s Avonds gezellige wezen eten in een plaatselijk restaurant waar we, 2 Zwitsers (niet het echtpaar), 1 Duitser, een de Oostenrijkse Katharina en ik, met handen en voeten het pelgrimsmenu bestelden. Wat weer een echt verrassing menu bleek te zijn, zelf had ik ook weer eens iets lokale keuken besteld Pattatas Catalanes. Dit bleken aardappelschijven te zijn in een jasje van ei en paneermeel met heel veel knoflook en mosselen  (ik ben namelijk niet zo dol op vis) maar het was verdraaide smakelijk. Als tweede gang was er kip besteld, ook hier weer een verrassing dit waren echt stukken van de kip, idee halve kip in moten, met een stevige scheut olijfolie en zeer pikante pepers, beide gerechten waren erg lekker en gingen er dan ook in als koek net zo als het toetje samen met de wijn en het brood.

Daags daarna was het Hemelvaartsdag iets wat Spanje niet kent, zoals wij in Nederland dat vieren met een vrije dag. Vandaag begonnen we met een zeer natte start (het regende pijpenstelen) en dit duurde tot ver in de middag tot net even voor de aankomst in Terradillos de los Templarios. Dit werd een van de natste dagen tot nu toe en over de meseta, het pad wat ik vandaag bewandelde had niets maar dan ook niets om te schuilen slechts een kleine picknick plaats na langs de kant van het pad en nergens geen koffie te verkrijgen. Het pad had alleen maar de glooiingen waarbij soms stevig moest worden geklommen om weer boven te komen. Onderweg was het nat, stil en rustig vanwege de aanhoudende regen, menig pelgrim was in zelf gekeerd.

Het Zwitserse echtpaar Rosemarie en Röbbi dat een uur voor mij al op pad was gegaan werd weer ingehaald wat onder gejuich werd gedaan toen ik hen passeerde, ze noemden mij “der Diesel”. In het eerste rustpunt wat we tegenkwamen in Calzadillos de la Cueza troffen we elkaar weer, zij hadden hier in de herberg een plaatsje geboekt en zouden er blijven, hier namen we voorlopig afscheid van elkaar. Na het eten van een bocadillo met warme chorizoworstjes zette ik mijn wandeling voort en liep naar Terradillos de los Templarios. Omstreeks half vier kwam ik er aan, gelijk een verzopen kat zo nat. Het weerbeeld van vandaag was eerder herfstig te noemen dan voorjaar, iets wat het volgens de kalender had moeten zijn. Ook deze keer was het geluk weer met mij, ik had het laatste beschikbare bed. Doordat al mijn voorgangers nat waren binnengekomen was het in de hele herberg vochtig en klam. Nadat de gebruikelijke dingetjes waren gedaan, douchen, wasje doen, tanden poetsen en de spulletjes voor morgen klaar zetten ging ik naar de bar om een wijntje te drinken.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Bij binnenkomst wordt ik hartelijk begroet door een aantal pelgrims die ik al enige dagen niet meer had gezien en waarvan je dacht dat ze dagen voor je zouden lopen. Dit weerzien werd gevierd met de nodige wijn waarna de gesprekken opgang kwamen. Het eind van het liedje was, voordat er kon worden gegeten, een stevig gesprek over het wel en waarom of niet van de Camino. Wat het je zou doen en andere zaken, na de nodige wijntjes (flessen) zaten er vijf volwassen kerels te grienen maar ze hadden het antwoord nog steeds niet gevonden. Maar ja de tafels moesten worden gedekt of dat we zo vriendelijk wilden zijn ons naar buiten te begeven, waar het intussen echt droog was geworden. Waar we het gesprek voortzette en uiteindelijk nog een paar slokjes namen. Tijdens de maaltijd kwamen de “Toonen” binnen, 2 Brabanders, 1 Belg en de Brusselse dokter (Louis) allen hadden de naam waarin Toon voorkwam. Dus wederom hartelijke begroetingen, een van hen had ik enige dagen geleden onderweg op weg naar Carion de Los Condès al ontmoet en bemerkt dat hij wat voedingsproblemen had zoals hij aangaf (hij at verkeert). Ontbeet niet voldoende en onderweg at hij alleen maar fruit en ’s avonds alleen maar sla, hij wist niet hoe hij om moest gaan met de olijfolie en het pelgrimsmenu. Na een klein gesprekje en wat advies ging ik toen weer verder, nu was hij me dankbaar en zei dat hij begreep dat olijfolie ook nog wonderen kan verrichten in plaats van buikloop bezorgen. Na alle nattigheid van de afgelopen dagen en de wijn van vandaag heb ik besloten morgen niet meer als een kilometer of 15 te gaan lopen en te stoppen in Sahágun.

Vanmorgen eerst maar eens een desayuno (ontbijtje) voordat we verder gaan, de tocht verliep vlekkeloos. Het was droog en ietsjes fris en de regen van gisteren daar was haast niets meer van te zien of te merken, op een enkele plas water na. Enige kilometers voor Sahágun blijkt het halve punt te zijn bereikt van de Camino Francés, als je Roncesvalles als start hebt (?). Dit wordt momenteel aangegeven door een kunstwerk bij het historische kerkje (de laatste resten ervan) in Romaanse stijl en traditie, twee kolossale pilaren met uitgehouwen Romeinse figuren en een Romaanse tekst. Daar heb ik toen even een rustpauze ingelast om een hapje te eten en te drinken, onderwijl passeerden mij vele bekenden en onbekende gezichten met allemaal dezelfde positieve glimlach en uitstraling waarbij we elkaar groeten met een Buen Camino.

Omstreeks het middag uur kwam ik in Sahágun aan en liep gelijk al tegen de herberg aan. Deze had een fraai en uitnodigend uiterlijk met een evenwel rustig en gezellig innerlijk. Daar ik een van de eersten was had ik het bed voor het uitzoeken, het waren ditmaal allemaal units van 8 bedden (4x 2 stapelbedden), dus koos ik er eentje uit onder in een hoekje uit het zicht van de nachtverlichting. Iets wat later een prima keus bleek te zijn geweest. Hierna al het gebruikelijke, behalve de was. Deze heb ik eens laten doen, wassen en drogen voor en luttel bedrag. Het bleek een schot in de roos en geeft je iets meer vrije tijd, die ik gebruikte om inkopen te doen en om eens lekker te gaan slapen die middag. ’s Avonds met Herbert de Oostenrijker in de herberg het pelgrimsmenu gegeten en daarna weer vroeg het bedje in en die nacht heb ik voor het eerst in ruk geslapen iets wat ik de afgelopen tijd in fases deed. En van een goede nachtrust knap je goed op.

Na deze verfrissende nacht eerst een ontbijtje en daarna op weg naar Reliegos, maar dan niet via de gebruikelijke weg maar via de alternatieve route. Deze oude route, de Via Romana, loopt niet langs de carretera en is ongeveer een kilometer of 7 langer. Een kleine afwisseling want ik vond dat ik de laatste dagen al genoeg langs de snelweg had gelopen. Deze route was er een vanen  natuurlijke schoonheid, ruim, breed, groen en zo heerlijk rustig. Het was geen geasfalteerde weg, gewoon eentje van karrenspoor en de rode aarde met het nodige gesteente. Maar met venijnige dalingen en stijgingen bleek later, het eerste deel was licht glooiend en liep door het bos. Het tweede gedeelte na het plaatsje Calzadilla de los Hermanillos was het steviger dalen en stijgend met weinig schaduwplekken, want de zon had zijn gezicht weer eens laten zien waardoor de temperatuur flink steeg. Iets wat later op die dag voor wat vochtproblematiek zorgde en ook met iets anders in mijn herinnering zal blijven, een foute afslag nemen. In Calzadilla was een nieuwe herberg met restaurant waar ik eerst een stevige bocadilla verorberde met twee grote koppen zwarte koffie. Waarna ik vertrok voor het laatste deel naar Reliegos het beoogde einddoel van vandaag, dit stukje was een fraaie wandeling, deels over asfalt, over de meseta met aan de rechterhand de Picos -Cantabrisch gebergte in Noord Spanje- met zijn besneeuwde toppen. Bijna aan het einde van de dag sta je dan voor een keuze, volgens de summiere aanwijzingen gaat het pad naar rechts, maar je hebt ook de keuze om rechtdoor te gaan. Welke pad is nu het goede. Om het zekere voor het onzekere te nemen, volg de “flecha” dan ga je altijd goed. Zo gedacht zo gedaan, alleen zo bleek later, je loopt dan om Reliegos heen en volg je de oude Romeinse weg en die eindigt 7km later in Mansilla de las Mulas. Een stoffige weg, recht toe recht aan, alleen er is niets te vinden zelfs geen water. Iets waar ik op dat moment behoefte aan had. Aan het eind van de weg zie ik een wandelaar, het blijkt hetzelfde meisje te zijn dat in Calzadilla de los Hermanillos door haar vriend in de steek was gelaten toen ik in dezelfde herberg mijn bocadilla at, bleek later uit het gesprek. Een jonge Ierse op zoek naar…., zij bied mij wat water aan waar ik dankbaar gebruik van maak. Samen lopen we naar Mansilla waar ik met mijn gebrekkige Spaans en Frans de weg vraag naar de eerste de beste herberg. Iets waar ze me later dankbaar voor is, wat ze laat merken door een stevige hugh als we de herberg hebben gevonden. Bij het bereiken van het centrum kom ik weer diverse bekende tegen die bewonderend naar me kijken en zeggen dat ik sterk ben, zelf denk ik daar anders over. Ik was op dat moment eerder koppig en eigenwijs, dat vanwege het gemaakte foutje en het gevolg. Het wordt uiteindelijk de gemeentelijke herberg en ook hier blijk ik het laatste bed te hebben voor vandaag.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Met daarbij het bijbehorende ongemak, de deur naar de toiletten en de nachtverlichting aan het voeteneind van het bed, maar vanwege de vermoeidheid merk ik er deze nacht niets van. Omdat het meisje en ik laat arriveerden was een wasje doen iets onmogelijks, dan maar alleen het noodzakelijke wassen. ’s Avonds meegegeten met Marian z’n groep, ik had hem al eens eerder gesproken en ontmoet, een Italiaan met organisatie talent die diverse nationaliteiten om zich heen had verzameld en alles voor hen regelde van slaapplaats tot bagage vervoer. Hij bood me aan mee te eten en te genieten van de avond, hetgeen ik dankbaar aanvaarde. De groep bestond uit een Zuid-Afrikaanse, Ieren, Engelsen, Duitse, Deense, Hollandse en Amerikaanse wandelaars hiervoor had hij een goedgevulde en voedzame Minestrone soep klaargemaakt die samen met een slaschotel gretig aftrek vond en waarbij de bijdrage slechts Euro 3,50 per persoon bedroeg, inclusief brood en wijn die rijkelijk vloeide. Dit maakte mijn dag weer goed, heerlijk opgevangen worden door mede pelgrims die alles met elkaar deelden en aandacht hadden voor elkander. Een van de vele lessen van de Camino; leer te vertrouwen op elkaar.