Vandaag 18 mei in alle vroegte op pad gegaan richting Ponferrada, ook hier zie je en kom je tot het inzicht dat de oude binnenstad het fraaist is. De omliggende wijken in de steden, met zijn uitbreiding en bebouwing lijken de woningen net kazerne’s alles is in een blokvorm gebouwd. Nadat Ponferrada was bereikt, werd voor zover mogelijk het Tempeliers kasteel bekeken, ik was er te vroeg want de burcht ging pas om 10:00 uur open. Voordat ik verder ging nog even de plaatselijke kerk bezocht en een kaarsje opgestoken voordat ik weer verder wandelde richting Villa Franco de Bierzo. Voordat ik de stadsgrens naderde werd ik ingehaald door het Duitse koppel Doris en Robert die ik in de herberg in Villar de Mazariffe had ontmoet, ze waren op zoek naar een geldautomaat.
Bij enig navragen moest er door hen helaas worden gekeerd daar er niets te vinden was hier, alleen in het centrum zei men zouden er enige te vinden zijn. Na een kleintje koffie ging ik weer verder in de richting van mijn beoogde einddoel van vandaag. Onderweg was ik nog getuige van een doopfeest, waarbij ruim met snoep wordt gestrooid en wonderbaarlijk genoeg met sigaretten, de snoepjes waren bijzonder lekker en zoet. Ze gaven mij een opkikkertje en fut om door te gaan, maar helaas de weersomstandigheden gooiden roet in het eten. Het werd een stuk frisser en kouder gedurende de middag met als toegift nog een regenbuitje, waardoor ik besloot in Cacabelos te stoppen voor vandaag en een plekje zocht in de Gemeentelijke Herberg. Dit kan je best een bijzondere herberg noemen, deze was gebouwd rondom de plaatselijke kerk. Waarbij alle slaapplaatsen, douches, toiletten en automaten waren geplaatst onder een afdak wat tegen de muur was gebouwd die rondom de kerk stond. Het waren ruime houten cabines met 2 slaapplekken per unit. Hier werd de nacht doorgebracht, waarbij de temperatuur je helaas geen warm en behaaglijk gevoel gaf, het vroor lichtjes deze nacht.
’s Ochtends sta ik in alle vroegte op en ga ik verder richting Villa Franca de Bierzo, helaas zonder een echt ontbijt. Na enige kilometers wandelen kan ik mijn geluk niet op en zie ik links van de weg een geheel nieuw gebouwd restaurant wat er uitnodigend uitzag met de nodige rugzakken voor de deur en voor mij een reden om te stoppen. Hier heb ik toen een stevig ontbijt genuttigd met eieren en gebakken spek, het nodige geroosterde brood en een paar flinke koppen warme koffie.
Hierna werd de weg vervolgd en verliet ik het pad naast de carratera en volgde de aanwijzingen, de route liep over een pad door een sterk glooiende wijngaard en gebied in de richting van Villa Franco de Bierzo. Omstreeks elf uur kwam ik er aan, in het centrum even een kopje koffie met een chocolade broodje en dan weer verder. Maar wat schertst mijn verbazing, ik wordt angstig en ben mijn gehele oriëntatie vermogen zoek. Ik wist even niet welke weg de juiste was en keerde terug naar het centrum van de stad, na een kleine zoektocht en een goed advies van een mede pelgrim heb ik de gegeven aanwijzingen opgevolgd en de route die evenwijdig de carretera blijkt te lopen gevolgd. Waarna mijn goede gevoel terugkeerde, ik had weer grip gekregen op mijn oriëntering en wist nu waar ik was en liep, onderweg nog een keer gestopt om een lekkere kop koffie te drinken. Ondertussen was ook de temperatuur gestegen waardoor ook het jack weer kon worden opgeborgen en het wandelen in een T-shirt met een fleece als erg aangenaam werd ervaren. Het wandelen was een wonderlijke ervaring geworden hoog boven je liep de autosnelweg de A6, zelf liep je langs de N6 en enige meters beneden je liep de rivier. Even voor het bereiken van het plaatsje Vega de Valcarce wordt je gebeld door Saskia een Nederlandse wandelvriendin die je belangstellend vraagt waar je je bevindt en waarmee je dan een leuk gesprekje voert en dan tijdens het gesprek tot de ontdekking komt dat het Pinksteren is, alle tijdsbesef en kalenders was je vergeten. Na enige kilometers door een dorp te hebben gelopen wordt je naam vanaf een terras geroepen, je kijkt op het zijn Doris en Robert. Zij hebben hier een plekje gevonden voor vandaag en gaan morgen weer verder, na een klein praatje en na elkaar een Buen Camino te hebben toegewenst ga ook ik weer verder en probeer in het volgende dorpje of dat er plaats is in een herberg. Helaas alle herbergen zijn vol dus gewoon naar het volgende dorp wandelen, hier kom ik langs een van de vele privé herbergen en informeer of er plek is. Jawel, alweer het laatste bed en ergens vanuit de achtergrond hoor ik de stemmen van Marlene en Tegest, zij blijken hier ook te slapen. Het is weer het dagelijkse ritueel. Alleen ik besef nu ook dat ik niet te lang door moet wandelen per dag wil ik een slaapplekje kunnen uitzoeken, het wordt drukker op de laatste kilometers voor Santiago. ’s Avonds gezellig gegeten en bijgepraat onder het genot van een wijntje, waarna een ieder omstreeks 22.00 uur weer zijn bedje opzoekt om te gaan slapen.
Vandaag 20 mei, het wordt een dag van klauteren en klimmen en dalen, als het goed gaat dan zal de laatste hoge top worden overwonnen O Cebreiro. Het wordt een dag om niet te vergeten, allereerst het vele klim en daal werk van deze dag maar ook het besef van nietigheid. Op de weg naar boven passeer je vele wonderlijk mooie plaatsen en plekken, die je dan ook weer ziet van bovenaf, je beseft dan dat je daar hebt gestaan en gelopen. Dan besef je ook en voel je dat je slechts een klein element bent op deze aardkloot. Hoe nietig is de mens. Onderweg passeer je de markeringspaal van de provincie Gallicië, een beeld wat je vaak zag in de verschillende blogs, maar nu sta je er zelf. Ondertussen heb ik ook kennis gemaakt met de Friezin, die ik al enkele keren had gezien onderweg, dat nadat ik een foto van haar maak met haar eigen toestelletje. Ze heeft het niet makkelijk, ze heeft een blessure opgelopen een paar dagen terug en heeft veel pijn in haar lies. Samen bereiken we O Cebreiro, rond om je heen kijkend zie je bijna alles wat je hebt afgelegd in de afgelopen dagen. Je bent tevreden en trots, er rest nu slechts nog een klein deel.
Het is nog aan het begin van de middag en in O Cebreiro overnachten leek mij geen goed idee dus langzaam begin je aan de afdaling, alleen je moet dan nog over de pas en die ligt enige meters hoger dan je dacht. Dus weer klimmen en soms naar adem snakkend voordat je aan het afdalen kan beginnen. Na een klein uurtje kom je aan in Liñares een klein gehucht, hier zou een herberg zijn. Nou ja een privé uitspatting, deze was al vol geboekt. Zittend op een bankje komt de Friezin aan gestrompeld ze kan niet meer, ik adviseer haar om een taxi te nemen naar Hospital da Condesa (het volgende dorp) want zoals het nu gaat wordt het alleen maar erger. Ze zegt dat ze wil lopen en geen gebruik wil maken van de bus of een taxi.. Ik ga verder en merk dat het klimmen iets makkelijker gaat maar dat het me toch nog veel kracht kost. Na nog een paar kilometer te hebben gelopen zie ik het dorpje in het dal liggen, hè eindelijk gaan we dalen is de gedachte alleen dat was weer eens verkeerd gedacht er moesten nog een paar steile stukjes worden gedaan voordat je er was. Het was laat in de middag als ik bij de herberg aan kom, deze keer heb ik niet het laatste maar het één na laatste bed. Na het dagelijkse ritueel even afdalen om in het plaatselijke restaurant/hotelletje te komen, het enige in het gehele dorpje, een welverdiende koffie te gaan drinken en een glas Soberano (Spaanse cognac) om de koude te verdrijven.
In een hoekje zit een bekende, de Zwitserse Catharine, ze ziet er bedremmeld uit. Ze was met de taxi gekomen vanaf O Cebreiro, ook zij had blessures opgelopen evenals de Friezin die ondertussen ook hier onderdak had gevonden. ’s Avonds wordt er door ons ook gezamenlijk hier het pelgrimsmenu gegeten, wat mij helaas de volgende dag wat maagproblemen heeft bezorgt. De volgende ochtend werd ook hier ontbeten, want helaas was er in dit dorpje geen “Tienda” om zelf een ontbijt te organiseren. Tijdens het ontbijt spreek je met de beide ongeluksvogels, ze zijn tot het besluit gekomen vanaf hier samen toch maar een taxi te nemen naar Sarria, waar een dokter is die hen kan onderzoeken en adviseren.
Ik ga verder deze dag met als eindbestemming Triacastella, over paden en wegen die wederom al het moois bieden van de natuur in al zijn schoonheid, waar ik in de vroege middag aankom. Ik heb hier een ruime keuze op de slaapzaal, maar mijn oog valt op het enige eenpersoonsbed wat er staat en dat wordt dan ook mijn keuze. Na mij druppelen de andere pelgrims langzaam binnen ook een Duitse echtpaar met de kinderen wat ik al enige dagen regelmatig zie. Naast mij in het stapel bed komt een Australisch echtpaar waarmee ik een goede klik heb en goed mee kan converseren. Vanavond besluit ik geen pelgrimsmenu te gaan eten. Het laatste menu, dat van gisteren, heeft mij geen goed gedaan gezien de maagproblemen die ik er aan heb overgehouden, ik kook zelf maar weer eens een potje. De keuken is goed voorzien van allerlei potten en pannen, dus even wat handigheid en er staat weer een potje op de elektrische plaat. Wat ook inhoud dat er vanavond vroeg geslapen gaat worden want ik eet eerder dan de anderen, in het algemeen worden de pelgrims menu in de meeste restaurants en bars pas geserveerd omstreeks half acht, dus voordat je weer in de herberg terug bent is het alweer laat. Voor nu zeg ik dan Buenas nochas a todos.
Hoi Rene. Wat ben ik blij te lezen dat je nu weet wat het is om je hele orientatie kwijt te zijn. We hebben daar wel eens meer een gesprek (schriftelijk dacht ik ) over gehad. Het is echt angstig en bij mij komt er nog bij dat ik bang ben om bang te worden omdat ik het niet meer weet. Jij snapt dit verhaaltje wel, toch? @nnelies