Na alle dagen uit je rugzak te hebben geleefd is het wennen aan het dagelijkse leven. De stilte om je heen, geen geritsel, gekraak van plastic tassen, geen oplichtende lampjes soms vergezeld van een onduidelijke uitspraak. Het is stiller geworden rondom je, het leven op de Camino was gevuld met gesprekken, overdenkingen in verschillende talen en andere basale dingetjes. Ook al het groen, de wijdde blik om je heen, de bossen met de vele soorten bomen en soms het ongemak van een nat moment, dit alles is voorbij. Alleen is er nu de herinnering en de ervaringen over dat wat was, over een voettocht waarbij je vele leerzame momenten hebt gekend, soms een traan hebt gelaten maar ook spontaan hebt kunnen lachen. Maar wat nu? Voorlopig een open vraag maar in het achterhoofd sluimert alweer een volgende Camino, maar dan niet alleen en niet meer zo lang. Het liefst samen met beide of een van mijn zonen, een korte route b.v. de Camino ingles – the English Way- vanaf Ferrol naar Santiago. Maar dit is slechts nog een gedachte, eerst alles weer eens op een rijtje zetten, datgene wat je hebt beleefd en meegemaakt verwerken met een voortzetting van de ervaringen in het dagelijkse leven.
Na een vermoeiende reis van Santiago de Compostella naar huis op 30 mei met een aankomst in Nederland daags daarna, want helaas moest ik in de nacht van de 30ste op de 31ste mei, voor de aansluiting een kleine zes uur wachten op het vliegveld van Barcelona. In Nederland aangekomen was het weer een onverwachte mee of tegenvaller, ik vond het vies en benauwd warm. Maar ik was toch ook weer blij thuis te zijn, enige dagen eerder stond je op het plein voor de Kathedraal nog met de gedachte om door te gaan naar het einde van de wereld. Alleen de kracht ontbrak geestelijk zowel lichamelijk om dat laatste stukje nog te volbrengen, het was een stevige wandeling geweest en de keus om naar huis te gaan was een juiste. Ook mijn schoondochter, die nog moest bevallen, zou blij zijn als ik naar huis terug keerde. Voor vertrek had ik gezegd dat de bevalling pas plaats zou vinden als ik er weer was, want dit was nog niet gebeurd. Maar nu kan ik met een gerust hart weer op pad, want op 5 juni (5 dagen na terugkomst) werd ik voor een tweede keer Opa, van een 2e kleinzoon.
Nu resten er nog enkele weken om mezelf voor te bereiden op een volgende wandeling, de 4Daagse. Die ik dan samen met mijn oudste zoon hoop te volbrengen en waarbij vele prettige gevoelens mij zullen herinneren aan een voettocht waarbij een droom werkelijkheid is geworden.
Querido Peregrino.
Wat een prachtig afsluitend stukje. Ik kan me zo goed voorstellen hoe je je voelt.
Het is zo dubbel allemaal, toch graag weer naar huis en dan heimwee hebben naar de Camino. Maak je niet te druk, geef alle ervaringen een plekje, het komt wel goed.
Zo jammer dat ik dit jaar niet meeloop maar ik hoop je wel ergens te zien onderweg en anders een keer op de wedren. Prachtige foto’s van de kleine Burger trouwens.
Het is een mooi jongetje.Rene tot ziens, mails en tot Nijmegen!!!!!!!!!!!!!!
Liefs van @nnelies
Hoi René,
Kort na jouw terugkeer spraken we elkaar al, je sprak uitgebreid over je belevenissen. Bovendien blijkt uit jouw reisverslagen goed wat je meemaakte, hoe je het beleefde, wat het met je deed. Dus ik wachtte eigenlijk op de epiloog zeg maar, hoe vergaat het je na een aantal weken terug op aarde. En kijk, hier is je verhaal.
In ieder geval op tijd terug voor je kleinzoon, een nieuwe ereBurger, het heeft zo moeten zijn dat Finisterre een deur te ver was. Ik herken mezelf in je beschrijving, de eenvoud onderweg, het dagelijkse gevoel van trots, en weer thuis mis je dat al snel. Een vervolgcamino is logisch, samen met een of beide zonen is helemaal fantastisch. Je hebt iets gepresteerd om gigantisch trots op te zijn, zowel lichamelijk als geestelijk een topprestatie. Ik wens je veel succes met de verdere inrichting van je leven, proberen zoveel mogelijk goede dingen van de camino vast te houden. Graag tot op de wedren.
Caminogroet, Harry
hallo Renee,
ik proef zoveel heimwee naar de plek waar je misschien ook even gelukkig was en de gevoelens ook over je heen hebt laten komen en hoe blij je kan zijn met hetgeen wat je bereikt hebt ik mocht even voelen wat jij had mee gemaakt .dank je wel
De volgende keer met je zonen dat is al zoiets moois om dit met elkaar te beleven en te delen want nu kon je het maar alleen zelf voelen
Maar de herinneringen blijven en die kunnen je niet meer afgenomen worden.
En nog gefeliciteerd Opa met je kleinzoon
Groeten Netty Roelofs