Nu anderhalf jaar later is er veel veranderd met mij en mijn leven. De wandeltocht naar Santiago de Compostela heeft mij het leven van een andere kant laten zien en geleerd dat je met weinig ook heel gelukkig kan zijn. Maar de thuiskomst was niet zo vrolijk als ik het zo graag had gezien een hartelijke welkom thuis. Het werd helaas een koele ontvangst en een koude douche in juni 2013.

In de ogen van mijn echtgenote was ik een vreemde geworden, in haar ogen en beleving was ik niet meer dezelfde die was vertrokken op die 15e april in 2013.

Iets wat ik toen deels beaamde, ik was een weg gegaan zoals velen deze weg hebben bewandelt met de vraag bij mezelf “Wie ben ik”. Waarbij je dan met deze gedachte op pad gaat met de hoop een antwoord te vinden op deze en de vele vragen die onderweg bij je opkomen. De weg leert je gaandeweg hoe je er op reageert en welke mogelijke verandering er in je hoofd en gedachten voordoen. Er vindt en verandering plaats in jezelf, je wordt je bewust van een mate van nietigheid maar ook de bewustwording van het beeld wie je werkelijk bent of wat je bent geworden in de loop der jaren. Ik was harder geworden en liet niemand toe in mijn wereld waarin ik leefde. Maar tijdens de tocht naar Santiago veranderde ik, leerde weer van anderen pelgrims en kreeg weer contact met de mensen om je heen. Luisterde naar de verhalen van de mede pelgrims, hun geheimen. Dat wat ze niet met anderen deelden of vertelden maar gewoon aan jou vertelden tijdens de kilometers die soms samen verder bracht, soms later en soms veel later begreep ik wat er was verteld en ermee bedoelden te zeggen. Ook begreep ik soms het compliment of dankwoord niet wat ze je toebedeelde maar nu heb ik het (pas) begrepen. Ik ben hen ook dank verschuldigd voor de hulp die aan mij  werd gegeven zonder dat er wat voor werd terug verlangd. Ik wist me soms geen raad met de complimenten die werden gegeven over het doorzettingsvermogen wat ik blijkbaar uitstraalde en soms de uitgestoken hand, het aanbod voor het gezamenlijk nuttigen van een maaltijd. Ik had nog steeds de neiging om te zeggen; nee dank u, heel vriendelijk van u ik red me wel, het gaat vanzelf.  Maar gedurende deze gelopen camino hielp men elkander onbaatzuchtig en staat men open voor elkander en luistert met open oren zonder ruis op de lijn, gesprekken werden gevoerd en vragen gesteld waarop je dan een eerlijke antwoord kreeg. helaas bemerk ik en zie ik nog steeds wat op de dag vandaag nog steeds gebeurd, niet iets voor niets, overal hangt een prijskaartje aan. Jammer!

Helaas bracht deze persoonlijke verandering een verwijdering met zich mee bij degenen die ik lief heb in plaats van toenadering en begrip, ik verloor het contact met mijn echtgenote wat weer leidde tot meer onbegrip en spanningen. Ik wilde zo graag de opgedane ervaringen samen delen, zoals samen leven en samen die dingen beleven en voelen zoals ik deze had meegemaakt en ervaren. Ook de vreugde en blijdschap die ons ten deel vielen toen mijn tweede kleinzoon, die 5 dagen na mijn terugkeer geboren was, kon ik helaas niet delen met mijn echtgenote. Er was een verstoring in gevoelens opgetreden, ik was gevoeliger geworden en toonde mijn emotionele kant wat vreemd was voor de ander. Iets wat ik voordien niet openlijk toonde of getoond had. Met zag een ander beeld van een man/vader, men zag een keerzijde van mij, gevoeliger, kritischer en soms stiller dan gewent met het gevolg dat mijn vrouw van mij vervreemde, ik was niet meer de man waar ze al die jaren (42 jaar) mee was getrouwd. Dit maakte haar angstig, verwarde haar en bracht haar uit haar evenwicht.

Nu aan het begin van het jaar 2015, na een vervelende periode van onrust, onzekerheid en spanningen begin ik, helaas, aan een ander leven alleen. Maar met de vaste hoop op nog een aantal gezonde levensjaren waarbij ik de ervaringen en levenslessen van mijn wandeltocht naar Santiago de Compostela in praktijk kan en mag brengen en de betekenis hiervan kan delen met anderen. Iets wat ik al probeer over te brengen tijdens het vrijwilligers werk wat ik momenteel verricht, bouwen aan een saamhorigheidsgevoel maar waarbij ik ook het goede gevoel voor de natuur die ik tijdens mijn camino wandeltocht ervoer blijf ervaren. Maar ook met de wetenschap dat er weer een wandeling zal worden gemaakt naar Santiago met enkele extra dagen om dan te volmaken wat ik destijds niet kon volbrengen, het bereiken van Fisterra. De plannen hiervoor worden al gemaakt om ook deze droom te verwezenlijken in een kortere periode weliswaar maar hopelijk met dezelfde intensiteit van weleer.