16 maart 2013 een jaar geleden, tijdens de voorjaarsbijeenkomst in Delft, stond ik op de drempel van een wandeltocht. Een wandeling die grote veranderingen in mij teweeg zou brengen. Ook toen werd ik samen met vele andere pelgrims, zoals ook vandaag, uitgeleide gedaan door allen die er aanwezig waren aan het einde van deze dag. Door mijn goede vrienden en mede pelgrims. Waarbij ik er nu enkele zeer stevig in mijn hart sluit voor de hulp en de ondersteuning van toen en nu in de afgelopen tijd.

In een van mijn eerdere stukjes had ik geschreven “de camino heeft mij veranderd, hoe dat weet ik nog niet …..” en nu een jaar later weet ik dat er anders wordt gedacht en gereageerd door mij op bepaalde situaties. De camino heeft een zekere rust gebracht in mijzelf en mezelf het besef dat elk mens uniek is in zijn doen en laten. Ga hier respectvol mee om, ook valt dat soms niet mee daar het soms botst met je gevoel van rechtvaardigheid en gelijkheid.

Deze dag in Gouda was voor mij weer een thuiskomen in een wereld waar vrede heerst, begrip en het verstaan van elkaar, iets wat ik node had gemist.

Daar ik behoorde tot de regio die deze dag, deze Voorjaarsbijeenkomst, had georganiseerd steek je uiteraard een handje toe om te helpen. Daardoor stond ik op plekken waar je mede pelgrims en andere goede kennissen van toen, opnieuw zag en kon begroeten.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

De gesprekken die volgden, de vragen en de nieuwtjes werden gretig door mij opgenomen. Ook werd (soms) in zo’n klein gesprekje mij weer de ogen geopend en iets onder de aandacht gebracht, waar ik “overheen” had gekeken. Iets waarvan je zegt daar moet ik eens nader naar kijken(lezen) en waarbij je dan helaas bemerkt dat er weer enige oppervlakkigheid gaat optreden, iets wat tijdens de camino niet meer voor was gekomen. Ik was er toen intens mee bezig en genoot met dezelfde intensiteit van elk moment van de dag. Daarom is dit stukje eigenlijk een “Ode an meine Freunden” (met dank aan Mirjam) die er nog steeds zijn ook al zie ik ze soms maar eens per jaar, want het waren hun woorden en gezegden die een inspiratie voor mij zijn geweest, hun woorden die mij lieten nadenken maar ook hun woorden die je meekreeg in de verandering naar de persoon die ik nu ben geworden, een zelfstandig denkend mens met gevoel en met emoties. Emoties die ik niet (meer) kende of herkende, had weggestopt, de tocht naar Santiago was een ontdekkingstocht geworden naar mijzelf en naar de plaats die ik innam in iemands leven, Santiago was niet het doel van deze voettocht maar de weg er naar toe. Op dit moment ga ik verder op deze door mij ingeslagen weg die wordt vervolgd, waarbij ik een citaat aanhaal van een goede bekende die dit aan mij meegaf;

“het vervolg is slechts, net als de eerste keer naar Santiago, een richting. Er is geen concrete bestemming, we kennen en herkennen alleen de richting.”

Daarom houd ik en koester ik de goede gevoelens, de kleine en soms korte gesprekjes van deze Voorjaarsbijeenkomst graag lang in mijn herinnering.