Donderdag 20 augustus 2015

In alle vroegte wordt je al wakker voordat het wekkertje afloopt, je weet dat de lang gekoesterde wens in vervulling gaat een 2e camino. Na de je eerste Camino in 2013 had ik het plan al opgepakt om er een vervolg aan te geven, het voltooien, met het bereiken van Fisterra en Muxia. Alleen deze keer wilde ik eerst de Camino Inglès lopen om daarna het geheel af te ronden met dat stuk wat eerder niet gelukt was. Het eerste wat je doet na het ontwaken en douchen is je huisje schoon en opgeruimd achterlaten, ontbijten en daarna met tram en trein richting Schiphol waar mijn vlucht naar Santiago om 12:45 uur vertrekt, helaas met de nodige vertraging. Uitgevallen verbindingen waardoor ik en vele anderen reisden in een overvolle trein richting Amsterdam, want ook SAIL was op dat moment een grote trekpleister, wat een grote drukte aan reizigers en bezoekers opleverden. Maar ook het vertrek vanaf Schiphol ging niet van een leien dakje de oorspronkelijke gate veranderde tot tweemaal toe wat helaas ook weer een vertraging opleverde van drie kwartier. In de tussentijd was het heiige overgegaan in een strak blauwe lucht met een goed schijnende zon met een flinke temperatuurstijging. Omstreeks half vier land ik dan op de luchthaven Lavacolla bij Santiago en binnen een korte tijd sta je dan weer buiten, alleen er was slechts één bus richting Santiago maar er stonden passagiers voor vier. Wat nu, samen een taxi delen was de ervaring, dus gezamenlijk een taxi naar het busstation opdat we onze aansluitingen niet zouden missen naar de diverse bestemmingen, helaas ik miste hem dus. Geen nood, geduldig wachten in de vertrek en aankomsthal tot omstreeks 18:00 uur dan had ik weer een volgende, de een na laatste. Wachten was deze keer geen straf ik was er al en kon gelijk acclimatiseren want de temperatuur buiten was ruim boven de 30° graden en in het busstation was het lekker koel. Na een busreis van 2 1/2 uur was El Ferrol bereikt en ging ik op zoek naar mijn gereserveerde hotelletje, dit bleek op nog geen 500 meter van het busstation te zijn.

Hierna even de stad in, want het hotelletje serveerde helaas geen maaltijden meer wegens onderbezetting, om een hapje te eten daarna douchen en slapen. Morgen zien we verder.

Vrijdag 21 augustus 2015

Na een rustige nacht vroeg uit de veren om een stukje vooronderzoek te gaan doen en de start stempel te bemachtigen voor in mijn credencial, dit zou ik kunnen krijgen bij het Toeristen Informatiebureau aan de haven. Want zoals ik had begrepen is dit een van de voorwaarden om je Compostela te kunnen verkrijgen, daar er in El Ferrol nog geen officiële herberg van de Xunta is die er een zou kunnen verstrekken, volgens de boeken was men er wel mee bezig maar waar en wanneer is de grote vraag. Ook de dingen die ik in diverse blogs had gelezen waren over het algemeen correct, dit startpunt van de camino Inglès was niet echt voorbereid op pelgrims. Je zag er weinigen en welke die je zag waren over het algemeen jonge Spanjaarden. Ook de stad op zich heeft weinig interessante plekken om te bekijken tenzij je een blauw-wit hart hebt (zei de Marine man) want El Ferrol is de noordelijke Marine basis van Spanje waar een indrukwekkende vloot ligt met een diversiteit aan schepen.

Nadat ik de officiële stempel had ontvangen begon ik aan de eerste kilometers tot aan het punt waar ik morgen zou beginnen, circa drie honderd meter verwijderd van waar mijn hotelletje was. Onderweg vanaf het startpunt loop je langs de kerk van San Francisco en langs het oude wapen arsenaal en langs de Kathedraal kerk van Xullián, deze was helaas gesloten op dat moment. Daar ik niet zo van het interieur bezichtigen van kerken ben vond ik dit niet zo erg op dat moment. Ik besloot dat ik ergens onderweg een rustieker plekje kon vinden met een eenvoudigere uitstraling dus bekeek ik het geheel van een terrasje genietend van een goed glas wijn met een heerlijke tappa. Ondertussen was het alweer siësta tijd en werd het stil dus besloot ik terug te gaan naar mijn kamer om alles op orde te brengen voor de start van morgen, ’s avonds nog een keertje naar het centrum voor een kleine maaltijd en op tijd terug om morgen weer fris en vrolijk te beginnen.

Zaterdag 22 augustus 2015

Na een Spaans ontbijt, geroosterde boterhammen met jam gaat de rugzak op, het is half acht en de wandeling begint. Het weer is gekenterd, het is klam, beduidend minder warm als gisteren en grauw met een zeewindje. Eerst de straat uit dan linksaf naar beneden richting het Marine Complex en dan wederom links onder de lange bomenrij langs een brede avenida waar de restanten van het feest van de voorgaande avond her en der verspreid liggen. Daarna oversteken en langs het Marine Complex, deze ligt aan een lange avenida met aan de rechterzijde de scheepswerf, een opleidings instituut en aan de linkerzijde de universiteit van El Ferrol met zijn campus en dan via een industriegebied naar een buitenwijk van El  Ferrol waar het pad later verder gaat, maar eerst dwars door een ruigte wat dan weer eindigt op een pad wat aansluit op een breed pad door een park met rechts van je de baai en wat zandstranden, waar het erg rustig is en vermoedelijk ook wel zal blijven, naar weer een ander industrie gebied. Door de omslag van het weer is het grauw en de temperatuur is dalende maar prettig om in te wandelen desondanks voelt het klammig aan. Voor je ligt de brug over de baai richting Fenne, een kortere oversteek en mogelijkheid, ik loop er onderdoor en volg de pijlen van de originele route welke gaan richting een opvolgend industrie gebied en volg dan het pad langs de baai richting Xubia. Het is groen en weelderig langs het pad wat je loopt, evenals het korte stukje wat je loopt langs het spoor waar je later via een tunneltje onderdoor loopt om dan weer op te gaan in een woonwijk. Via een slingerende route kom je dan in San Cremenzo een klein buitenstad, alleen dit stukje is een verschrikking. Het stinkt verschrikkelijk hier, bij laagwater zakt het water van de Rio de Ferrol welke uitmond in de baai, en laat dan duidelijk blijken dat het riool niet zo werkt als wat wij thuis gewend zijn. Wat mij wel verwonderde is dat in dit vieze grauwe en stinkende water poel er grote scholen karpers zwommen, om te consumeren? Na wat omzwervingen loop je weer langs de baai en kom je aan in Xubia, het is 11:00 uur en de temperatuur is sterk gedaald was het gisteren nog ruim 28° nu is het slechts een graad of 17. De herberg is nog gesloten en gaat pas om 14:00 uur open er staat wel een bus “El Bus de Roja” een Spaanse Pelgrims organisatie die koffie, broodjes en frisdrank verkoopt, even een rustpauze en dan weer door richting Neda want het is te vroeg om nu al te stoppen voor vandaag. Het pad loopt nu over een wandelpad van vlonderplanken dwars door het moeras richting Fenne. Rechts van je zie je de brug over welke je ging met de bus toe je aankwam maar ook zie je diverse wandelaars komen vanaf de brug. Het klinkt vreemd maar het weer hersteld zich en een waterig zonnetje laat zich zien en je besluit door te lopen naar Ponte Deume waar een herberg zou zijn want hier in Fenne is niets waar je zou kunnen overnachten tegen een redelijke prijs. Het blijkt achteraf een verkeerde beslissing te zijn geweest. De weg naar Ponte Deume is een rustige en mooie route met kleine leuke plaatsjes en rustieke vergezichten maar ook een weg met vele onverwachte kronkelende paden met fikse stijgingen en dalingen die soms een aanslag zijn op je kniegewrichten.

Tot overmaat van ramp begint het te regenen wat weer overgaat in een hoosbui die niet van korte duur bleek te zijn en nergens een plek om te schuilen. Langzaam aan voel je je net een verzopen kat en als je dan aankomt in Ponte Deume is het al enigszins schemerig en het regent nog steeds. Het is even zoeken naar de gemeentelijke herberg en dan een domper er is geen plek meer en later zal blijken dat er helemaal geen plekje meer te vinden is in Ponte Deume. Met behulp van een hotel receptioniste en de plaatselijke politie werd een plekje gevonden in de herberg van Miño, alleen dat is 10 km verder. Ik besluit dat dit er dan ook nog wel bij kan. Alleen het valt me zwaar ondanks mijn doorzettingsvermogen deze laatste kilometers te lopen, het is een stevige klim met een even forse afdaling naar Miño iets wat ik onderschatte. Even voor het invallen van de duisternis kom ik aan in de herberg in Miño, ondertussen is het droog geworden, zoek een bedje op naar keuze. Er is nog plaats genoeg en de hospitalero komt later word me verteld. Douchen en eten was het eerste en dan proberen je kleding te drogen voor morgen, de vermoeidheid was in de tussen tijd overgegaan in een vreemde fitheid. Omstreeks half elf komt de hospitalero, de plaatselijke vrijwillige brandweercommandant  langs, om bij de slapers de overnachtingskosten te verrekenen nadat hij zijn noodoproep had volbracht. Het is na elven als ik mijn bedje op ga zoeken om te gaan slapen, het was een lange dag geweest ruim 13 uur wandelen en 2 etappes in 1 dag. Ik besef dat ik mezelf heb overtroffen wat afstand betreft maar onderschatte wel de heftigheid van deze route. Deze is niet zo vlak als dat ik mij had voorgesteld en is niet zo glooiend als gedacht en er zijn nog enige dagen te gaan voordat ik Santiago bereik.

Zondag 23 augustus 2015

Na het bezoek van de brandweercommandant werd het erg rustig in de herberg en werd het stil. Als je wakker wordt zijn er al enkelen vertrokken op weg naar hun volgende doel, mijn doel voor vandaag is Betanzos slechts 12 km verder maar voor mij genoeg. Gisteren was net iets te veel dus vandaag dit stukje wat het einddoel was van mijn tweede dag. Het wordt een rustige en stille wandeling, ik zie weinig mede wandelaars op de route. Het is fris met een zeewindje en soms een felle regenbui die je overvalt. Op het ene moment schijnt het zonnetje en dan ….. Je bent soms niet op tijd om je regenkleding aan te trekken om droog te blijven. Na even een mogelijkheid te hebben gevonden om te schuilen, regenkleding aan en daarna rustig verder op weg naar Betanzos via mooie groene en sterk stijgende paden en binnenwegen met even zoveel dalingen die je soms uitzichten geeft wat je de pijn van de beklimmingen doet vergeten. Ook zo als de aankomst in Betanzos 30 meter boven zee niveau, maar om de herberg te bereiken moest je nog eens een stevig stukje stijgen middels diverse steegjes, bij aankomst was de herberg nog gesloten en het enige wat je kon doen was je rugzak in het rijtje plaatsen en geduldig wachten tot deze open ging.

De herberg in Betanzos was een van de schoonste en best uitgeruste herberg die ik tot nu tijdens wandelingen heb aangedaan. Schoon, rustig gelegen nabij het centrum en voorzien van uitgebreid keuken materiaal en sfeervol. Ook de hospitalero was gastvrij,  een rustige vrijwilliger die je persoonlijk je bed aanwees en alles uitlegde, en je vertelde waar je in een kleine tienda de benodigde etenswaren kon kopen. Verder was er weinig open, op enkele bars en terrassen na, maar wel een plein met feest en een kleine kermis ter ere van ….. een plaatselijke heilige. Daar de vermoeidheid van gisteren sterk voelbaar was, even rondgeneusd boodschapje doen en wat proviand voor morgen, en daarna rusten. Want morgen staat een stevige wandeling in het vooruitzicht, op weg naar Bruma. Een rustige kleine plaats op 28km afstand maar een stijging tot ongeveer 500 hoogtemeter met de stevigste klim in de laatste kilometers, dus uitgerust en uitgeslapen wil ik hier morgen aan beginnen.

Maandag 24 augustus 2015

Na een goede nachtrust en een goed ontbijt om 07:00 uur de deur weer uit en dwars door het stadje op weg naar Limiñòn, maar eerst moet de A6 worden overgestoken en dat wordt een stevige. De eerste begint gelijk al bij het verlaten van Betanzos een fel stukje om daarna nog een paar felle kuitenbijters tegen te komen. Het gaat langzaam de inspanning van de eerste dag laat zich voelen je hebt minder kracht in de benen dan gedacht en dat merk je bij het stijgen, ook de nattigheid die zich momenteel laat merken op de bospaden werkt niet mee. Het lopen op de bospaden tussen de de eucalyptus bomen zijn verademend maar helaas niet voor mij momenteel, de temperatuurstijging en het vocht benemen me soms de adem mede door mij astmatische bronchitis. Na de oversteek van de A6, je hebt dan pas 4km achter je maar je staat dan op een hoog punt circa 200 meter boven je vertrekpunt. Hierna nog een kleine stijging en dan dalende richting Limiñòn en San Esteban om daarna licht stijgend maar kronkelig richting Presedo te gaan. Onderweg wordt je ingehaald door een groepje jonge Spaanse wandelaars die je helpen als je een water tekort hebt en daarna belangstellend een tijd lang je gezelschap zijn. Zij blijken beter geïnformeerd te zijn en leiden mij naar een nieuwe herberg op de route en een nieuw restaurant annex pelgrims museum. Hier wordt gerust de eerste helft zit er op voor vandaag, na mezelf te hebben getrakteerd op een goede bocadilla gaat het een half uurtje later weer verder. Via diverse kleine plaatsjes en de nodige boswegen en paden kom je dan aan bij het plaatsje Vilacoba, langs de daar lopende landweg staat een klein restaurantje Casa Julia wat in diverse gidsen wordt genoemd. Hier werd gerust en een lekker pelgrims menu verorbert voordat het laatste stuk naar Bruma wordt afgelegd, van het groepje Spanjaarden wat ik was tegengekomen hoorde ik dat dit het enige rustplekje was.

Het bleek waar te zijn, tussen hier en Bruma kom je niets meer tegen van dien aard. Na een moeizame wandeldag over soms steile paden en asfalt stukken, mijn benen wilden niet meer, kwam ik na vele extra stops via een fraai laatste groene zoom in Bruma aan. De herberg was vol, om even op adem te komen ging ik op het bankje voor de herberg zitten voordat ik verder zou gaan. Boven verwachting wordt mij een noodslaapplaats aangeboden die ik met beide handen accepteerde want de eerst volgende mogelijkheid om te overnachten was een Pension in de richting van Buscas ongeveer 4km verder en dan 1,5km vanaf de route. Het werd een korte en komische nacht met veel nieuwe gezichten, want hier kom je ook de pelgrims en wandelaars tegen die vanaf A Coruña gestart zijn en de weg naar Santiago bewandelen.

Dinsdag 25 augustus 2015

De dag begint vroeg als de eersten omstreeks 06:00 uur al op pad gaan, regenkleding aan en een lampje om bij te schijnen. Draai me nog een keer om en doezel weg om rond zevenen weer eens de ogen te openen, het is een stuk rustiger geworden. Na me te hebben opgefrist een klein ontbijtje met Bever-crackertjes, stukje worst en een kop koffie ga ik omstreeks kwart voor acht op pad. Het is nog schemerig buiten en het miezert waardoor je natter wordt dan door een fikse bui en de temperatuur is fris. Na anderhalf uur wandelen kom je de eerste bar tegen waar je kunt ontbijten en een echte kop koffie kunt drinken, aan de buitenrand van Buscas. Een klein dorpje met links en rechts, blijkt later, diverse gelegenheden hebt waar een en ander genuttigd kan worden. Sommigen slechts enkele maanden open wat aangeeft dat men meer pelgrims verwacht in de toekomst maar verder is het stil en nat het gemiezer is overgegaan in regen. Na deze stop van een kwartiertje gaat het weer verder via een stukje asfaltweg, bospaden en kleine landweggetjes tot de volgende stop in A Calle. Hierna weer een stuk langs een careterra die je enkele honderden meters later via een tunnel kruist om dan deze te verlaten en dan een lange brede sterk glooiende bosweg, blijkt een brandgang te zijn, gaat bewandelen die oneindig lijkt voor de komende 7 kilometer en dan eindigt of begint aan de rand van het industrieterrein van Sigüeiro en dan een kale asfalt weg wordt.

Dan wordt het even zoeken want de bepijling is hier niet erg duidelijk, na wat rond vragen en gissen kom je uiteindelijk aan in het centrum. Er is hier geen openbare of gemeentelijke herberg maar er zijn slaapplaatsen voldoende in drie private herbergen die allemaal te reserveren zijn via één adres -Segúeiro Hostels- een B&B iets van de snelweg verwijderd. Daar ik de afgelopen nacht niet al te best heb geslapen neem ik mijn intrek inde B&B, daar krijg ik een ruime en luxueuze tweepersoonskamer voor een hele schappelijke prijs. Ook is er en mogelijkheid de was te laten doen voor € 5,00 en dat is ongeacht de hoeveelheid zodat ik mijn hele rugzak inhoud in de was deponeer die ik dan later die dag weer schoon droog en gevouwen bij mijn kamer krijg terug bezorgt. Na een lange en verkwikkende douche met goed warm water mezelf te rusten gelegd. Na deze rust even rondgekeken maar deze plaats heeft weinig te bieden, na het nuttigen van wat glazen wijn en een goed pelgrimsmenu vroeg gaan slapen om morgen de laatste etappe naar Santiago af te leggen.

Woensdag 26 augustus 2015

Vandaag de laatste wandeldag van het eerste deel naar Santiago de Compostela. Het is omstreeks half negen als ik het hostel verlaat nadat ik me eerst tegoed heb gedaan aan een goed voorzien ontbijt met fruit, yoghurt en andere lekkernijen. Het begint nu iets lichter te worden met de hoop dat er wat zon verschijnt vandaag helaas dit is slechts even, nadat je de snelweg bent overgestoken en een eerste afslag hebt genomen richting het bepijlde wandelpad begin je gelijk met een pittige klim en een stevige kuitenbijter en dat op een volle maag, dus even puffen. Hierna volgen weer diverse bospaden en kronkelige wegen waarbij de regen gestaag valt, want even nadat je Següeiro had verlaten begint het weer te regenen en dit hield aan tot in Santiago. Je merkt dat je weer een groot stedelijk gebied bereikt want het wordt allengs drukker rond je, meer mensen en daar bedoel ik geen pelgrims mee. Je loopt nu door kleine dorpjes aan de rand van Santiago voor dat je weer een industriezone bereikt.

De mensen rondom je heen zijn stil, ze groeten niet en reageren slechts mondjesmaat op je eigen groet. Uiteindelijk zie je de contouren van de kathedraal beneden je als je de rand van Santiago bereikt als er zich dan een mogelijkheid voordoet even een caffé con leche scoren voor dat je aan de laatste kilometers begint. De hoop op een droge aankomst heb je niet meer het regent nog steeds gestaag, na de laatste kilometers door de nieuwbouw te hebben afgelegd loop je nu door de buitenrand met zijn parken richting het oude centrum naar het plein voor de kathedraal. Je nadert het nu van een gehele andere kant, je bent er maar het gevoel zoals bij de eerste keer is er niet. Is het het weer of zijn de omstandigheden van nu die je gemoed bepalen? Het is er druk ondanks de regen, niet te lang treuzelen en dan op weg naar het Pelgrimsbureau. Hier staat een lange rij wachtenden, je sluit aan en luistert naar de verhalen en het geroezemoes om je heen. Je ziet geen bekende gezichten want op de afgelegde weg was je weinigen tegengekomen en zo ja dan waren ze er eerder want ik had mijn tempo verlaagd, ik besef dat ik ouder ben geworden en de snelheid van toen niet meer bezit maar wel het doorzettingsvermogen. Ook realiseer ik mij dat ik een dag eerder ben gearriveerd omdat ik op de eerste dag twee etappes in een heb gedaan door de omstandigheden en ook dat ik mezelf heb overschat met de gedachte van dat doe ik wel even, met in je gedachten dat wat je al gelopen hebt. De camino Inglès is zwaarder dan ik verwachte, het is een weg met vele beproevingen van felle kleine klimmetjes met een enkele lange en stevige kuitenbijters en menige eenzame lange stukken waarbij je weinig of geen mede pelgrims ziet. Nadat je de laatste stempel te pakken hebt en een nieuw compostelaat even langs de “Huiskamer van de Lage landen” het Genootschap voor een praatje Nederlands en een kop koffie om daarna een slaapplekje te gaan zoeken voor de komende twee nachten voordat de afsluitende wandeling naar Fisterra->Muxia begint.