Na een zeer goede nachtrust eerst nog even een  lekker ontbijtje speciaal als dank voor mij gemaakt door een van de serveersters als dank voor mijn gulheid en aanwezigheid in de bar.

Om even na negen met de eerste stappen te beginnen vn een enerverende dag. Het begon met rustig deel en daarna over de brug straks langs reling, iets wat ik niet als erg prettig ervoer. Daarna een klein puzzeltje om de goede richting naar Muros de Nalon te gaan, wanneer moet je nu oversteken. Volg de pijlen is de standaard met als verrassing een stevig en stijl pad. Maar dan weet je er komt meer. Dat bleek ook later zo te zijn als je het centrum wilde bereiken. Ook in het centrum was het even zoeken maar met aanwijzingen van de bevolking ging dat voortreffelijk. Maar verrassing kwam achteraf, probleem mas grande, totale stroomuitval inclusief. Nergens een mogelijkheid voor koffie of iets anders, winkels en restaurants sloten.

Dus gewoon doorwandelen, wat voor mij toch pittiger uit pakte dan gedacht, steil, stenig en behoorlijk aan de warme kant. In El Pito dus een groot probleem wat te doen om aan water te komen, uiteindelijk de brutale schoenen aangetrokken -spreek iemand aan- Het leek of er een engeltje op mijn schouders zat, de vertaal app werkte dus ook niet, hoe dan ook hulp kreeg ik in de vorm van flessen gekoeld mineraal water. Waarna ik op zoek ging naar de herberg, helaas gesloten. Wat nu door kachelen of… Uiteindelijk een plekje gevonden in een *** hotel, na wat over en weer praten, voor een aangename prijs 😌 weg spanning en onrust. Daar de geleverde inspanning meer kracht had gekost vandaag morgen weer een nieuwe dag met nieuwe uitdagingaen. Na een zeer rustige nacht een zeer excellent ontbijt en met een goed gevoel weer op pad, eerst een kilometerje terug wandelen en dan weer de officiële route oppakken met zoals gezegd nieuwe uitdagingen.

En die waren er zeker, de gedachte dat het makkelijker zou worden was een tegenvaller heb nog nooit zoveel klimmetjes en afdalingen gehad op een dag. Het verschil met de Camino Francès zijn de vele ‘vlakke’ stukken en nu het regelmatige klimmen en dalen en dan slingerend. Heb daar veel last van en voel dat ook duidelijk en in het bijzonder hoge hartslag en kortademigheid wat mijn tempo flink doet dalen wat mijn gemiddelde behoorlijk omlaag brengt naar iets van 2,5 / 3 km per uur. Maar goed gewoon doorgaan en niet meer willen, misschien wordt het straks beter. Nu in Soto de Luiña, gemeentelijke herberg, straks even langs de farmacie voor wat Fluimicil om mijn ademhaling te verruimen en dan eten wat proviand inslaan en op naar de dag van morgen.