Vandaag 31 maart 1^e paasdag alles nog eens de revue laten passeren, de gedachten op orde brengen en nog een keer de rugzak inspecteren. Want er resten slechts 14 dagen voor dat het vertrek plaats vindt om te beginnen aan de verwezenlijking van je droomwens. Wanneer de eerste stappen zullen worden gezet van de pelgrimstocht naar …. Santiago de Compostella.

De afgelopen twee maanden waren niet al te best voor je voorbereiding, door ziekte van mijn echtgenote was ik helaas aan huis gebonden. Van wandelen was even geen sprake er moest met zorg en toewijding worden gewerkt naar herstel. Zoals het er nu naar uitziet gaat het allemaal lukken samen met de hulp van de kinderen, mijn Vlaardingse Wandelmaatjes, vrienden en kennissen. Ieder heeft ons in de voorbije maanden gesteund met woord en daad om de strijd tegen de medicijnen te slechten. In de aankomende twee weken is het de bedoeling dat we er voor zorgen dat er enige rust komt na een turbulente tijdsperiode en ga ik in de resterende tijd  proberen nog enige korte tochtjes te maken om weer enig wandel ritme te krijgen. Hopelijk zal het weer tegen die tijd zijn verbeterd en de temperatuur naar aangenamere waarden zijn gestegen want een extra stukje warmere kleding mee nemen in de rugzak, die ik graag lichter wilde maken, is niet het plan.

Er was in de tussentijd al een en ander uit de rugzak verwijderd, om plaats te maken voor mijn eigen medicatie. Niet dat het iets weegt maar het volume wat het inneemt viel tegen en om iedere week ergens een Spaanse apotheek te moeten bezoeken is ook geen optie. Dus hoop ik alles maar op een goede wijze te  kunnen inpakken en gewoon op weg te gaan, alleen nu geld helaas de uitspraak “alles wat je thuis laat is meegenomen” deze keer  niet voor mij. Eigenlijk zou ik het deze keer om willen draaien in een eerder gehoorde spreuk “Hoop is de gedachte van wat niet is maar het vertrouwen van wat kan zijn”.