Na enige drukke dagen, waarbij je de laatste dingen nog eens doorneemt is het dan bijna zover. Morgen, maandag 15 april, vertrek ik dan voor mijn voetreis/pelgrimage op weg naar Santiago de Compostella. Een periode van bezinning en overdenking over een deel van je leven, waarbij je alles de revue kan laten passeren of een moment achterom kan kijken en voorwaarts gaan op weg naar een nieuw hoofdstuk in je leven. Je werkzame leven kan je nu gaan afsluiten met de gedachte dat je pensionering met rappe schreden nadert of dit langzaam op je af laten komen. Ik kies voor het laatste, geef het de tijd, in de afgelopen jaren was alles gebaseerd op presteren en nog eens presteren. Het was allemaal zo jachtig en frustrerend en soms zo ondankbaar, als het niet ging zoals men dat wenste dan stak men dat niet onder stoelen of banken en werd je dat ook meteen verteld. Soms zonder enige uitleg en dan had je er maar mee om te gaan. Nu ga je op pad en geef je jezelf de tijd, met vraagteken, om per dag een afstand te lopen die je wenst te doen zonder enige verplichting. Maar de vraag rijst dan, kan je dit, geef je jezelf de tijd en kan je het haastige achter je laten de komende periode. De dagen en tijd die je gaat doorbrengen in een onbekende omgeving, zullen naar een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, verandering met zich mee gaan brengen en je hopelijk de gewenste rust teruggeven om verder te gaan.
Ik ga proberen dit alles op te schrijven in een dagboekje wat ik bij me draag en soms zal ik hier een berichtje achter laten. Misschien in een korte bewoording en zinnen als dat me lukt, omdat ik me voorgenomen heb mezelf niet te verplichten dagelijks ergens een internet-café binnen te gaan omdat er iets moet worden geschreven. Mijn jongste zoon die mede dit blog beheerd, weet dat het niet al te makkelijk zal zijn om berichten te maken. Hij zal dan eventuele berichten plaatsen namens mij. Nu rest mij niets anders dan de laatste dingetjes te doen die noodzakelijk zijn en met geduld de dag van morgen af te wachten tot het moment dat ik op pad ga.
Beste René,
Het is bijna zover, je tocht gaat beginnen. Spannend én mooi, heb vertrouwen, geniet van de natuur, huil én lach, wees stil én zing uit volle borst, luister naar anderen én laat anderen naar jou luisteren, soms ga je alleen, maar nooit ben je eenzaam.
Ik wens je de mooiste reis van je leven, en de mooiste thuiskomst ooit. Buen camino, amigo.
Querido Peregrino.
Je staat nu echt aan de vooravond van jouw Camino.
Ik ben ervan overtuigd dat je gaat genieten van alles wat voorbij gaat komen. Vooral alle positieve dingen en fijne ontmoetingen.
En als het gevoelsmatig negatieve dingen zullen zijn, gewoon laten komen en ermee afrekenen. Dan pas ga jij de rust krijgen waar je zo naar verlangt. En ja ik ben best een beetje jaloers, maar ik heb ook van jou geleerd te wachten. Via je blog reis ik met je mee en blijf ik op de hoogte. Querido Amigo Buen Camino!!!!!!!!!!!!!!!! En ook wens ik je veel geluk bij je pelgrimsreis. Tot ziens Rene!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! @nnelies XXX