22 September 2024

Nu enkele weken na de abrupte terugkeer van mijn zo graag gewenste Camino wandeltocht, is het mij duidelijk geworden dat ik te veel wilde en te snel. Het trachten te verwerken van het overlijden van mijn (ex-)vrouw, met daarbij de gedachte het loslaten van een stukje verleden, door een meerdaagse wandeltocht te gaan lopen. Waar je  dan tijdens die wandeldagen daarvan afstand zou kunnen nemen en doen, van een stukje tijd waarin ik mij vasthield aan de waarde en normen die je had meegekregen uit je jeugd en uit de tijden daarna. Met de gedachte dat dit mogelijk zou kunnen zijn met in je achterhoofd de al eerder opgedane ervaringen.

Niets bleek minder waar, het overlijden en heengaan van mijn vrouw en moeder van ons beider zonen heeft toch een duidelijke stempel en herinneringen achtergelaten. De periode van mantelzorg en andere privé aangelegenheden zijn niet met een pennenstreek of met het loslaten middels een andere wijze van het gebeuren, plotsklaps verdwenen. Dit heeft meer tijd nodig. De reis van het leven en de tocht die ik zo graag had willen volbrengen heeft meer voeten in deze aarde.

Het begon met de treinreis naar Hendaye op zaterdag 17 augustus 2024, welke begon met een ogenschijnlijke lichte vertraging maar uiteindelijk eindigde met een flinke vertraging van een uur. Waarna ik met enige aarzeling op zoek ging naar een slaapplaats in Henday, wat helaas niet lukte, en uiteindelijk eindigde in de Jacobi Herberg in Irun. Waar je hartelijk werd ontvangen op een laat tijdstip en ik helaas een enigszins korte onrustige nacht doorbracht. Na deze onrustige nacht werd een ieder om 06:30 uur gewekt, wakker worden, opfrissen met daarna een gereed staand ontbijt. Jammer genoeg was nog een dagje blijven om te acclimatiseren er niet mogelijk. Wat dus inhield inpakken en een laatste controle of er niets was achtergebleven.

Om daarna te beginnen aan de eerste wandeldag, waarbij ik de richting wist en de eerste stappen deed zoals te lezen was in het boekje. Maar de aanwijzingen miste die mij de juiste weg zouden wijzen. Slechts een enkele markering met de bekende pijl en kleur om buiten Irun te geraken, maar dan na de brug een opgebroken pad en nieuwbouw maar ontbrekende “fletcha’s” die hier zouden moeten zijn waardoor ik het spoor bijster raakte en uiteindelijk in Hondariba terecht kwam waar ik door een Spanjaard werd gewezen op de alternatieve route, toen ik tot de ontdekking was gekomen dat ik me had verlopen. Via omwegen en wat hulp bereikte ik Pasai Donibane vermoeid en nat van de miezerregen. Waarna ik met het bootje de oversteek maakte en na een kleine rust op een terras aan de haven aan het tweede deel van deze de tocht begon. Het werd een stevige en zware beproeving, om boven te komen bij de vuurtoren en het plateau Lees verder →