De eerste stappen zijn weer gezet.

Na een zeer vermoeiende treinreis met een stevige vertraging(en) arriveerde ik in Henday later dan verwacht, daarna een klein uurtje wandelen naar de herberg. Een kleine drie kwartier voor sluitingstijd was ik er, helaas geen tijd meer voor een avond maaltijd. Na een enigszins onrustige nacht weer vroeg uit de herberg vertrokken.

’s Nachts had het stevig geregend wat de hele dag merkbaar was met soms nog een klein beetje miezerregen, hoge luchtvochtigheid wat je als astma patiënt niet als prettig ervaart maar het maakte de tocht wel zwaarder. De stevige klim stukken en de gladde ondergrond en rotsen vroegen oplettendheid en extra energie op de soms steile afdalingen. Nadat Pasai Donibane was bereikt met het bootje naar de overzijde Pasai San Pedro. En dan voor mij een fikse onderschatting, de weg omhoog richting San Sebastian.

Lees verder

Langzaam maar zeker.

Tijdens het doorlopen van de hart revalidatie therapie die mijn cardioloog had voorgeschreven begon ik in de tussentijd met het nakijken van de benodigde spulletjes, rugzak nazien,  schoonmaken en luchten. Enige aanvullingen, zoals een nieuwe slaapzak aanschaffen in een super light uitvoering, daar de andere slaapzak zijn diensten had bewezen maar ook in kwaliteit had ingeboet. Ook een nieuw lichtgewicht regenjack, je weet maar nooit nu met al die klimaat problematiek en twee goede wandelbroeken. Je hoopt op een droge tocht en een prettige temperatuur overdag en geen extreme temperaturen zoals die nu heersen in het mediterrane gebied. Nu nog een enkele kleine extra aankoop en dan is alles bijna weer up-to-date. Lees verder

Het kriebelt weer

Het is nu alweer ruim 8 jaar geleden dat er een echte grote wandeling is gemaakt en dat er weer iets wordt toegevoegd aan de belevenissen van WandelOpa René

Ook het leven is de afgelopen jaren sterk gewijzigd, na de terugkeer van mijn laatste wandeling is er veel gebeurd. Verandering in het levenspatroon en de verwachtingen, het begon enkele maanden na terugkeer.

Tijdens de afdaling richting Muxia na het passeren van de radiomast gleed ik uit over de leisteen die het pad vormden. Gelukkig kon ik mijzelf opvangen met de hulp van mijn wandelstokken. Voelde iets, pijnlijk aan maar “niets” aan de hand.

Na thuiskomst nog twee weken vrijwilligers werkzaamheden verrichten bij Arno en Huberta in Le Chemin zoals was besproken. Waarbij ik van het Camino gevoel langzaam afscheid kon nemen

Bij terugkeer een onrustige periode, enige weken later begin oktober toch maar naar de huisarts. Die verwees mij direct naar het ziekenhuis voor een echo, hier gingen gelijk de alarmbellen af bij de radioloog. Ik bleek last te hebben van een aantal afgescheurde spieren aan de rechter bovenschouder, total cuff rupture. Vermoedelijk gebeurd tijdens de uitglijder op de laatste dag naar Muxia, hetgeen een operatieve ingreep noodzakelijk maakte om mijn gehele rechterarm weer functioneel te laten worden, deze werd eind 2015 uitgevoerd.

Het nieuwe jaar wat volgt is een jaar van revalidatie en zeer weinig wandelen, waarna ik de draad weer oppakte in het najaar en dat ging niet makkelijk. De inspiratie ontbrak evenals kracht, ruim een half jaar niets gedaan met een rechterarm die voor ruim 10 weken gefixeerd was. En als rechtshandige een ergernis, maar dan volgen “ongelukken” elkaar in rap tempo op. Wat leid tot een periode van vallen en opstaan, tussentijds enige familie beslommeringen en mantelzorg, waardoor wandelen echt op een laag pitje kwam te staan. Nu aan het einde van deze trieste periode, maart 2024, na het overlijden van mijn vrouw en enige operatieve ingrepen die hebben plaatsgevonden en de diagnose Angina Pectoris die ik kreeg van mijn cardioloog. Overviel mij een gevoel van nostalgie en kwamen de kriebels en de herinneringen van het wandelen weer haarscherp in beeld. Alsof het gisteren was.

Na overleg met mijn cardioloog en na een stevig en goed gesprek, heb ik besloten dat wat er nog op mijn bucketlist stond te gaan uitvoeren. Dit mag ik pas gaan doen als ik het hart revalidatie traject heb gedaan, dit als gevolg van een eerder gedane hartkatheterisatie inclusief het plaatsen van twee stents, gedurende de COVID-19 periode (2021-22). Deze start dinsdag 18 juni, als ik op een goede wijze en tot tevredenheid van de begeleiding en cardioloog deze heb volbracht, mag ik mijn gewenste wandeling gaan maken de Camino Del Norte. Waarvoor ik alles op alles zal zetten om dit in goede gezondheid en met al de tijd die ik heb en mij gegeven wordt om Santiago te bereiken.

Ik ga op stap en vertrek op weg naar ….

Na enige drukke dagen, waarbij je de laatste dingen nog eens doorneemt is het dan bijna zover. Morgen, maandag 15 april, vertrek ik dan voor mijn voetreis/pelgrimage op weg naar Santiago de Compostella. Een periode van bezinning en overdenking over een deel van je leven, waarbij je alles de revue kan laten passeren of een moment achterom kan kijken en voorwaarts gaan op weg naar een nieuw hoofdstuk in je leven. Je werkzame leven kan je nu gaan afsluiten met de gedachte dat je pensionering met rappe schreden nadert of dit langzaam op je af laten komen. Lees verder

De laatste week

Na een inspannende zaterdag die begon met de voorjaars-wandeling van de  St. Jacobs Genootschap regio Rotterdam en ’s avonds het etentje van de wandelvrienden. Met aansluitend een laatste cursusdag (voor Broekpoldergids) op zondag 7 april ging de laatste week in voor vertrek. Omdat je zaterdag op tijd aanwezig wilde zijn in Gorinchem, waar de regio wandeling plaats vond, moest je wel op tijd vertrekken hetgeen haast mislukte door omstandigheden. Het was voor mij een laatste mogelijkheid om nog even de benen te strekken en de nu werkelijk ingepakte rugzak te testen. Hij bleek goed te zijn gepakt daar ik niet het gevoel had een, volgens de vele opmerkingen te zware, rugzak droeg. De dag begon enigszins chaotisch maar naar verloop van de dag ging het steeds soepeler. De door de regio uitgezette wandeling ging door historisch Gorinchem alvorens we richting Loevestein gingen. Zonder te weten dat we een kleine tussenstop maakten in Lees verder

Nog twee weken voor vertrek.

Vandaag 31 maart 1e paasdag alles nog eens de revue laten passeren, de gedachten op orde brengen en nog een keer de rugzak inspecteren. Want er resten slechts 14 dagen voor dat het vertrek plaats vindt om te beginnen aan de verwezenlijking van je droomwens. Wanneer de eerste stappen zullen worden gezet van de pelgrimstocht naar …. Santiago de Compostella.

De afgelopen twee maanden waren niet al te best voor je voorbereiding, door ziekte van mijn echtgenote was ik helaas aan huis gebonden. Van wandelen was even geen sprake er moest met zorg en toewijding worden gewerkt naar herstel. Zoals het er nu naar uitziet gaat het allemaal lukken samen met de hulp van de kinderen, mijn Vlaardingse Wandelmaatjes, vrienden en kennissen. Ieder heeft ons in de voorbije maanden gesteund met woord en daad om de strijd tegen de medicijnen te slechten. Lees verder

30 dagen

De laatste voorbereidingen?

Vandaag de voorjaarsbijeenkomst van het Genootschap bezocht in Delft een ervaring die hoop geeft. Nadat je ’s morgens samen met een mede pelgrim van huis af de eerste stappen zet, om al wandelend op weg te gaan naar de Maria van Jesse kerk in Delft. Waar dit jaar de voorjaarsbijeenkomst plaats vindt, als je binnenkomt is er een bepaald gevoel van voldoening en je voelt dat er een ontspannen en gemoedelijke sfeer is. Na eerst even te hebben rond gekeken of dat je een bekende zag een eerste kopje koffie. Omstreeks 10 uur begint het eerste blok van de dag waarbij een ieder zich begeeft naar de plek waar het allemaal gebeurd. De een blijft in de Kerk en de anderen gaan naar het Meisjeshuis, enige straten en steegjes verwijderd van elkander.

Daar ik deze dag niet veel voorkeuren had, op de lezing van een van onze bekende BN’er na, bleef ik vooralsnog waar ik was. Op het moment dat de bekende Nederlander van de politieke verslaggeving begint met zijn lezing, blijkt in de tussentijd de kerk langzaam vol te zijn gelopen en wordt het stil als hij begint. Lees verder